De nieuwe oogst
Het was een zoete gedachte in deze onwaarschijnlijke hitte. De avond ademde twijfel over het doorzetten van de misère, de zon zakte beschaamd.
Ik liep door de velden en streek met mijn handen over de gouden halmen. Sloot mijn ogen en reikte mijn gezicht naar het late licht. Ik rende. Ogen nog altijd dicht, striemen op mijn blote benen; tot ik viel in het prikkende gewas en de koelte voelde van de lange schaduwen. Daar sliep ik, mijn armen gespreid, mijn haar in de halmen geknoopt, en in de broeierige nacht droomde ik
van de kracht van kou, sneeuw, berijpte bomen, blauwe dagen en het glimmende ijs waarover ik, zonder pijn te voelen, zwierde in mijn zomerjurkje.
Mooi verbeeld! Ik hou weer eens van een zin van je, namelijk de tweede.
Heerlijk om bij weg te dromen!
Ja. Al heb ik stiekem wel zin in de lente ;)
Erg mooi!