Deleste
Als ik dat liedje hoor ben ik in trance. Het doek licht op, de rollen kraken. De film waar ik in speelde begint opnieuw. Hoe ik me voelde en wat ik dacht. De warme, dikke, stroperige tijd waardoor ik waadde en hoe ik huilde bij het horen van deze muziek. De vermoeidheid, de pijn en de hoop. Zo verloren als ik was in de realiteit die jij me had laten zien. Hoeveel kracht het me kostte om steeds maar weer tegen mezelf te vertellen dat het goed zou komen. Dat ik altijd aan je dacht maar als ik dit luisterde nooit bij je was. Ik hoor opnieuw de stemmen waar ik steeds zo bang van werd. Verlangen, verdriet en angst.
En dat ik nog niet wist dat ik verraden was, dat de duivel me op de hielen zat toen ik voorzichtig weer durfde zingen en lachen. Dat ik nu, als toeschouwer van mezelf terug in de tijd, niet meer naar dat naderend onheil kijken kan.
Bizar he hoe muziek gekoppeld kan blijven aan herinneringen en gevoel……
Ik weet nooit of ik dit soort dingen erg vind, of eigenlijk ergens toch wel fijn. Nouja, ik weet dat ik het erg en fijn tegelijk vind, maar ik weet niet wat ik méér vind.
Heel bizar… Maar meestal is het vooral fijn, en anders wordt het dat vanzelf in de loop van de tijd :)
Ik heb dat ook heel vaak, dat een liedje me ergens aan doet herinneren.
Leuk toch :)