Een woud met twee kanten
Dit bos ligt vol met herinneringen. Vol met gedachten. Vol met verdriet. Hoe vaak fietste ik hier wel niet, verzonken.
Maar stiekem is dit bos gewoon een bos als ieder ander. Ik kijk om me heen, naar het frisse groen, dorre bladeren op de grond. De geur van mos waait in mijn gezicht. Vogels fluiten. Een nestje. Beuken, berken, elfenbankjes en de bloemetjes in de berm.
Het bos is misschien niet de allermooiste plek die ik zou kunnen verzinnen, maar ik houd van dit vergezicht, het langgerekte fietspad onder de zonnestralen. Ik kan er elke dag naar toe. Ik kan er doorheen als ik naar mijn werk ga, en weer terug, het is niet eens om. De natuur horen, zien, ruiken. Mezelf zijn.
En huilen als het moet.
De plek waar je jezelf toestaat alles te voelen misschien? Ben benieuwd naar het beeld bij deze post, knuffel xxx
Hmm, niet per se… Ik voel alles overal. Zat er maar een stop-knop op…
Ik had vroeger ook zo’n plek, een bankje langs het water.
Zo heerlijk van die plekjes voor “jezelf”. :) Ik had er ook genoeg, toen ik nog bij mijn ouders woonde. Nu is het een beetje anders, te veel pijn… Maar gelukkig ook nog veel te ontdekken.
Juist niet lieve schat, die emoties moeten eruit. Het opkroppen is zooooo slecht!
Waar, maar ik bedoel, het zou zo fijn zijn als het me niet op willekeurige (en dus vaak ongewenste) momenten zou overvallen…