We zijn er bijna
Station Deventer, voor de weet-ik-hoeveelste keer. Zo vaak stond ik hier en keek ik hoe de trein in de verte verdween. Al zo’n eind van huis, en dan ging die trein nog verder. Over de rails in het donker recht het onbekende in.
En nu is het al de zoveelste keer dat ik in die trein blijf zitten, zelf voor mijn gevoel van de wereldkaart verdwijn. De trein maakt zich gelukkig geen zorgen en rijdt rustig door.
Voor de weet-ik-hoeveelste keer, maar voor mij is het de laatste keer. Want de afteller is bijna klaar.
Aaah wat superfijn!
Heerlijk vooruitzicht!
Ja :)
Nice hoor!
Fijn zeg!
:)
Hihi ^^