Vannacht is Saddam Hoessein opgehangen. Frappant dat ik vannacht over hem droomde, ik wist helemaal niet dat het vonnis al voltrokken zou worden, en in mijn droom had ik ook niet bepaald door dat het Saddam was die mij aan het vermoorden was. Maar toen ik vanmorgen van de executie hoorde, wist ik het meteen.
Ik zag daarnet beelden van de executie, Saddam kreeg de strop om zijn nek. Op dat moment gruwelde ik wel een beetje. (Ik had dan ook net gedroomd hoe het is om dood te gaan :P) Saddam verdient het, maar toch vind ik de doodstraf wel iets heel zwaars en zo vreselijk onherroepelijk. Eigenlijk vind ik het, sorry, ik kan echt geen beter woord bedenken, gewoon boers. Niet omdat ik het iets voor boeren vind, maar omdat dat nou eenmaal de uitdrukking is. Het is nogal primitief en lomp en ook zo gemakkelijk. Zoek maar een beul, dan slachten we ze gewoon af.
Bij Saddam was er niet veel twijfel dat hij het gewoon verdiende. Maar bij heel veel veroordeelden is die twijfel er wel. Misschien zijn ze onschuldig, misschien kunnen ze niet aansprakelijk worden gesteld. Niet dat bijvoorbeeld TBS alles is, maar het is wel een nobeler streven. Toch?
In mijn dromen kon ik vliegen als vogels of me verstoppen als mieren in het gras. Ik liep weg van de ellende om te leven als een nimf.
Ik wilde altijd door de bossen rennen en struikelen over boomwortels. Ik wilde de takken in mijn gezicht laten zwieren, diepe striemen achterlatend, omdat ik dat nou eenmaal verdiende.
Ik wilde dansen op de plek die altijd zichtbaar, maar nooit bereikbaar was, hoewel het me misschien niet had kunnen schelen over het prikkeldraad te klimmen met blote handen en voeten. Want dan kon ik eindelijk bij ze zijn, de silhouetten van de schemering. Ik kon honderden paardenbloemen plukken en ze de koeien geven, met hun ruwe tongen grazend uit mijn handen.
Het restant van plantensap, speeksel en bloed tussen mijn vingers zou ik in mijn haar smeren, zodat het stijf en verkleurd de vormen aannam van de wind.
Als ik wakker werd wist ik dat het nooit zou gebeuren, om dat ik niet zou durven en ik het ook niet waard was.
Ja, kerstmis. Morgen. Ik probeer het tot me door te laten dringen, maar vooralsnog wil dat niet erg lukken. Ik kan echt niet bevatten dat het al kerst is. Misschien omdat het nog niet koud genoeg is buiten. Misschien omdat nog lang niet alle bomen hun blad kwijt zijn. Misschien omdat ik gewoon niet wil geloven dat de tijd zo snel gaat…
Maar goed, het is vakantie. Helaas moet ik best veel doen voor school, maar het wordt de komende twee weken vast ook erg leuk en gezellig met familie en vrienden :)
Een koude slaap dwaalt om me heen. Ik verlang naar ijs en diepe scheuren die alles wat ooit zeker was zonder tijd omver haken. Een mooiere kleur is er niet te voelen: de grijze gedachten aan de kilte zullen me niet tegenhouden – integendeel.
Ik vind het altijd leuk te luisteren en te kijken naar onweer, als het niet té dichtbij is. Die flitsen in de lucht, het is echt iets bijzonders, mysterieus. Maar waarschijnlijk niet lang meer, want als je het profielwerkstuk over onweer doet, wordt er natuurlijk veel opgehelderd! (Letterlijk én figuurlijk)
Woensdag was een leuke variant op mijn interesse voor onweer. In het hoogspanningslaboratorium van de TUE gingen Tine en ik voor het profielwerkstuk water schoonbliksemen. Echt heel interessant! De werking het schoonbliksemen van water is nogal veel te ingewikkeld om hier uit te leggen, maar het komt erop neer dat er door ontladingen tussen twee punten waar een enorme spanning over staat ozon ontstaat. Dit ozon reageert met vervuilingen in het water waardoor de vervuiling verdwijnt.
Onze naboots-vervuilingen waren methylviolet en eosinerood, die we van Piet hadden meegekregen. Volgens Piet was eosinerood het smerigste spul, maar het methylviolet zit nu, na twee dagen, nog steeds op mijn handen… Misschien hadden we er niet zo mee moeten knoeien :P
Wat het schoonbliksemen betreft had Piet wel gelijk. Het methylviolet was na enige tijd duidelijk voor een heel groot deel uit het water verdwenen, bij het eosinerood gebeurde daarentegen helemaal niets. Waarschijnlijk was het vermogen van de ontladingen voor een reactie met deze stof te klein.
We hebben echt een superinteressant dagje gehad op de TUE, en ik ben enorm enthousiast over het profielwerkstuk én over de wetenschap! Dat gaat vast helemaal goedkomen met het profielwerkstuk en mijn vervolgopleiding :)
Het mysterieuze aan onweer gaat er zo voor mij wel af, maar het blijft natuurlijk een prachtig verschijnsel.
en eeuwigheden breken in de nacht; mij worde dracht van firmamenten zeer verzacht. ik kan der vuren huiverende wacht niet langer hoeden ik ben gans ontkracht
Eindelijk! Na acht maanden weer geschaatst. In Eindhoven, want in Nijmegen is de ringbaan niet geopend. Anders waren we waarschijnlijk ook al veel eerder weer gegaan.
Het viel nogal tegen, als je zo lang niet geschaatst hebt voelen je enkels echt als puree na elk rondje. Maar goed, ik heb mijn best gedaan en toch 12 km geschaatst ;)
Waarschijnlijk komt er niet echt veel meer van schaatsen deze winter. Hooguit nog één of twee keer naar Eindhoven… Ik hoop echt dat er eens een keer natuurijs komt te liggen. Dan is er heel wat meer mogelijk, en niets is leuker dan schaatsen op natuurijs :D
Ik zeg dan wel dat mensen op het platteland niet primitief zijn, maar sommigen lopen toch wat achter op hun tijd. Zo heeft mijn moeder gisteravond haar eerste e-mail getypt :P
Typsnelheid? Ik gok zo’n 20 aanslagen per minuut :D Ze had ook voortdurend ruzie met Caps Lock… En helemaal geen fouten zoals deze.Of deze :HAllo!
Maar goed, hij is getypt, én verstuurd. Zo zie je maar weer, een nieuwe ontwikkeling hier, op weg naar het moderne leven :P
Even voor de duidelijkheid, het is een enorme uitzondering hoor, mijn moeder heeft nou eenmaal altijd ruzie met computers (mede door ziekte) en loopt daardoor wat achter op anderen van haar leeftijd. Wij zijn hier níet primitief :P We lopen niet in berenhuiden, we kijken gewoon tv en we hebben stromend water :)
Het is een beetje laat, maar beter laat dan nooit (wat een cliché) :P
De boeren zijn inmiddels een tijdje met hun vrouwen, en dat bevalt goed. Tenminste, vier van de vijf stellen zijn nog bij elkaar, Hans en Anneke wonen zelfs al samen!
Met Jochum en Marieke gaat het iets minder goed. Ze hebben nog wel een soort van relatie, maar Jochum is er niet zo zeker van. Ik had eigenlijk ook gedacht dat hij voor Barbara of Nynke zou kiezen, omdat Marieke wel een erg uitbundig type is.
Merel denkt erover om naar Frankrijk te verhuizen, en met Dirk-Jan samen te gaan wonen. Ook tussen Martijn en Marlies en Gerrit en Inge gaat het goed. Gerrit laat zich zelfs nog even van zijn meest romantische kant zien (die meestal goed verborgen is :P ) en geeft Inge een lief, symbolisch cadeau.
Ook met de 5 boeren die niet meer gevolgd zijn door Boer zoekt vrouw gaat het goed. Een deel van hen heeft inmiddels verkering, dus zo heeft Boer zoekt vrouw ook voor hen iets opgeleverd :)