De herfst groeit alweer en appels. Ik ruik de taart die ervan werd gebakken. Heb ik het soms gemist?
Misschien wel. Ik vraag me af waarom de natuur alle mooie dingen terug laat keren, in tegenstelling tot mijn leven.
Maar laat ik blij zijn met wat wel terug wil keren: de seizoenen. De natuur. Want ik ging vergeten dat zij er ook bij hoorde. Ik heb het verboden.
Verveeld strijkt mijn vinger over mijn oorschelp. Hij voelt de contouren van een roos. Ik zie het voor me: een dieprode bloem met perfect gekrulde bladeren.
Twee oren heb ik, twee rozen. En niet voor niets: liefde is dubbel.
‘Zij waren op. Hun bladeren streken langs mij heen, in uitverkochte handen.
De mensenmassa wiegde op het geluid van de doorns en snerpend. Ik luisterde en hoorde hoe moeilijk de kleine gezichten waren. Vol hartstocht en verdriet.
Zo ging het onbedoelde protest aan mij voorbij, anders dan hoe ik wankelend volgde maar stabiel in de straten als de maan in haar baan.
En dat, om een onnodig feestvieren in het zachte donker van de nacht, die uiteindelijk alles wat een mens nodig had graag omsloot. In duisternis.’
Ik ga slapen. Ieder mens kan dit niet oplossen, dus wat maakt het nog uit.
Altijd was ik moe geweest. Altijd was ik mij geweest.
Vaak boos of geïrriteerd of kwaad. Soms verdrietig. Soms juist toch nog vrolijk.
Altijd was ik Esra of Sarah die zichzelf van ergernis kon opeten tot aan haar tenen. Totdat dat gevoel wegspoelde. Onbekend werd. Maar nu, vandaag, was het weer terug en kwamen mijn tenen weer in zicht en nog veel meer dan dat. Ik vraag me af wat er zich nu zoal in mijn maag bevindt.
Ik was altijd niet zó overspoeld met radeloze vlammen, woede over alles en iedereen.
Dan heb ik het gevoel dat ik misschien,
ooit,
één van al die lichtpuntjes zal zijn.
In herinnering van de Aarde.
Soms kun je denken aan
bedden en banken
en hoe je daar op kon vallen om –
Om jezelf geen pijn te doen,
waarschijnlijk.
Want anders was je wel op de ijskoude vloer
geknald
en had je daar gesmeekt rustig mee te mogen
naar het echte leven:
Dood.
En nu zie je het plafond en denk je
hoe warm het naderhand was
en hoe moeilijk het is
langzaam terug te vallen op de kille tegels.
Je smeekt iemand om je – alsjeblieft –
weer op te tillen
voor hij tanden moet gaan rapen.
Of botten.