Peace of Rides
Als je geen twaalf keer in La Via Volta kunt, ga je dertien keer in Xpress. En voor de rest ben ik de tel kwijtgeraakt. Behalve die ene keer El Condor, wat het aantal keren over de kop op 44 zet. Die 100 haal ik nooit meer natuurlijk.
Ik had niet verwacht dat de gevolgen van de sluiting van La Via Volta zo groot zouden zijn. Weemoedig werd ik ervan, als ik er langs liep. Die trieste muziek in het compleet verlaten rijk ‘Italia’. Werkelijk iedereen zat aan de andere kant van het park. De zweefmolen ernaast? Leeg. En in Xpress, dat na de sluiting ook compleet afgezonderd was, kon je voor het eerst in de zeven keer dat ik in Walibi ben geweest, blijven zitten omdat de wachtrij uit een man of acht bestond.
Conclusie? Ze hadden er een attractie bíj moeten bouwen, om mensen in de richting van La Via Volta te doen trekken. Nu maken ze het zichzelf moeilijk door Xpress te isoleren. Als ze het maar niet in hun hoofd halen die ook te sluiten.
Dit moment allien vur meej.
En waat er gister waas?
Gen idee, dat is vurbeej.
(Rowwen Hèze)
Waarschijnlijk ben ik morgen bont en blauw. En heb ik spierpijn. Dat doe ik zelf natuurlijk, want ik steek in alle achtbanen mijn handen in de lucht. Ik kan het niet laten om op die manier over te brengen wat ik belangrijk vind: vrede.
Anderen doen het ook. Sommigen nemen het van me over. Dat vind ik echt iets moois. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen zo laten zien waar ze voor staan! Ik krijg zin om er iets mee te doen, er op de ene of andere manier op in te spelen. Maar ik heb geen idee hoe. Misschien komt dat nog ooit.
