Alles wat ik deej en alles wat ik schreef
steeds als iemand an meej vroog woar ik nou toch wir bleef
heb ik an ow gedocht
Hoe ik keek en hoe ik leep, of ik wakker waas of sleep
droeme, denke, als ik ‘m duchtig kneep
heb ik an ow gedocht, beej alles wat ik deej
Ik kos ni sloape, mien hart bleef oape
mien oege zochte nar ow gezicht
mien oege zochte en bleeve hoape
altied op zeuk nar ’n gedicht
Denke overdaag en denke ’s oaves laat
vroage woar ik nou toch wir met mien gedachte zaat
steeds wir an ow gedocht
’t Is steeds ’n ander end, of ’n neej begin
altied mar dat iene woard, altied mar die zin
mar ik blief op vannacht, tot geej wir beej meej bint
Ik gaj ni sloape, mien hart blieft oape
mien oege zeuke nar ow gezicht
mien oege zeuke en blieve hoape
altied op zeuk nar ’n gedicht
(Jack Poels – Rowwen Hèze, Station America, 1993)
Soms vormden ogen woorden.
Ik schreef op mijn gezicht de pijn
en de dagen die ik had geteld,
in mijn haar vlocht ik de zon.
Ik probeerde nog te wachten
op de zinnen uit een mond.
Het wordt weer lente.
De ekster, die laatst nog op het hoogste takje van de boom zat, zit nu een meter lager en bouwt een nest.
En het is waar wat ze zeggen. De lente kruipt in je hoofd. Zo gauw de zon alweer een beetje warm wordt, lijkt het buiten anders. Ook als de zon weer even weg is en de vogels nog niet fluiten.
De geluiden van de straat doen ineens denken aan de zomer.
En dat doet me dan weer denken aan een lentedag twee jaar geleden in Boxmeer, toen de geluiden van de zomer ineens door het open raam het lokaal binnen kwamen.
Ik schrok. Ik wilde de zomer niet horen.
Gelukkig is het nu anders. Nu is het lente omdat het lente mag worden, en wordt het straks zomer omdat de lente weer voorbij mag gaan. Nu is de winter gewoon wel weer lang genoeg geweest.
Er zitten groene puntjes in de jasmijn. Niets van dat in de boom die daardoor het nest onthult dat alsmaar groter wordt.
De gele krokussen vielen al om, alsof het van de hitte was.
