Als je oren flappen
Kijk me dan niet aan,
als je zoveel beters doen kunt
moest je maar eens gaan.
Als je je te goed voelt
zak maar door de grond,
als je niks leuks te zeggen hebt
houd dan gewoon je mond.
Als je niet normaal kunt lopen
kom niet naar me toe.
En als je niet een vriend kan zijn,
verdwijn dan eens voorgoed.
De duinen – hoog en koppig – vormden als zwarte laven een muur van zeeën om ons heen. Wat de anderen kenden als het echte water hoorde zich langzaam aan tussen de geluiden van krekels avondfeest.
We lagen in het prikkende gras onze ruggen te voelen. We dachten om klein en nietig te zijn tussen de donkere kleuren van de schemering. Een gelukkige tijd maar ook die aangaf slachtoffer te zijn van de grillen der natuur.
Dus werd er gehuild.
Dit en het leven leken zo mooi maar allemaal wisten we – de zwarthoofdige heuvels na – het was kort en zou veranderen en vergaan, genieten was ons de tijd niet toegestaan, de schemering zelf was niet-bestaand, enkel een geest ons in de ogen kijkend en elke keer als doorgedrongen was wat we zagen was de nacht al daar.
We konden het niet zien maar wisten het.
Tranen vormden een beeld naar schimmen en we keken op onszelf neer, uiteindelijk fluisterend:
“Dit kan niet, er is niks. Alles is oneindig weg.”
16 juli
Werkelijk. Werkelijk niet te geloven dit.
BAH!
Het kruipt door alle kieren naar binnen. Laat staan dat ik nog naar búiten durf. Sinds de kleine twintig jaar dat ik hier woon heb ik nog nooit zoiets meegemaakt. En dan mogen we nog blij zijn dat de wind van ons huis áf staat.
Hoewel hij volgens buienradar precies hier een rondje heeft gedraaid. Wat een fantastisch moment om een rondje te draaien.
Volgens mij heeft er iemand diarree. Zoveel stront heb ik nog nooit in een weiland zien verdwijnen. Ik wil erom wedden dat het vannacht in de sloot staat. Hier zit Al Qaida achter.
De komende maand sluit ik me op in huis. Kan ik in de tussentijd dreigbrieven sturen en stinkdieren. Vervolgens ga ik zes dagen in bad zitten. Misschien durf ik me daarna weer te vertonen.
De stank. Ik krijg er krampen van in mijn pols. Ik ga vast bellen dat de piano overmorgen opnieuw gestemd moet worden. En hopen dat de toetsen niet kromtrekken van afschuw.
Het is buigen of barsten. Als de ruiten maar niet springen. Dan overleven we het niet. Ammoniak slaat op je longen.
We moeten een overdruk in ons huis aanleggen voor dergelijke rampscenario’s.
These blue shoes seem to suit me well
When I feel like hell
As I do now that you’re gone
Lost and lonely since you stopped caring,
I’ve been wearing my new shoes
I’ve been wearing my blue shoes
You and I made the perfect pair
It don’t seem fair
I loved you more than you know
Sorry I’m such a sorry state
But while I wait for some good news
I’ll be wearing my blue shoes
Don’t feel like walking strong
Shufflin’ along
On my way home
Trudgin’ down that shopping street
Where we used to meet
But I ain’t buying
I’m wearing my blue shoes and crying
These blue shoes seem to suit my soul
Since you shot that hole
Since you shot that hole in my heart
And if I wind up on the sidewalk bleeding
I won’t be needing my new shoes
Won’t be needing my blue shoes
These blue shoes seem to suit me well
When I feel like hell
As I do now that you’re gone
Lost and lonely since you stopped caring
I’ve been wearing my new shoes
I’ve been wearing my blue shoes
(Mike Batt – Katie Melua, Piece by Piece, 2005)
Luister uit het raam
de nacht in.
Ik weet wat daar staat.
Het spook van levend groen
wit lichtend bij de maan.
Zich draaiend
tsj, tsj, tsj,
rond
en rond.
Ruik het natte land,
neem nooit meer afscheid.
1 juli
