De nacht begon
Aan alle kanten leken de bomen nu groter, imposanter te worden. Weer draaide ik me om. De zon stond laag, schaduwen vingen me in hun opgeheven klauwen.
Ik dacht aan de manier waarop de vogels juist nog gekwetterd hadden. Ineens was het stil. De takken wachtten hun kans het likkende zonlicht eindelijk van zich af te slaan, geruisloos.
Ik was alleen. Ik ging zitten en dacht na. Het werd kouder, de hemel mooier dan ooit, rood als de kreten in mijn hoofd. Ik riep. Jou. Je was er niet.
Een vogel fladderde uit je grip.
Jij houdt ook van de natuur.
knap
Ja, ik houd van de natuur, en waarom ook niet als ik kan kiezen voor een glimlach op mijn gezicht elke dag :)
Ik vind het mooi :) heel mooi geschreven. ;)
De derde en de zesde zin zijn mooi! Het hele stuk is gewoon mooi, maar die zinnen al helemaal :)
Dank jullie.
Deze dag is extreem verwarrend. Ik voel het, binnen nu en een uur ben ik verdwaald in mijn eigen gedachtegrotten als ik nu niet heel snel iets doe.
Maar wat?
nee, niet zelf geschreven, maar ergens gelezen, en ik vond het zo mooi dat ik het op m’n blog heb geplaatst :-)
Je kan gaan rennen. Dat helpt meestal. (Al is het uur nu allang verstreken.)
Dat kan. Maar dan wordt de vocht lekkende, afstervende zwarte plek op mijn gehavende teen nóg groter en uiteindelijk valt mijn hele teen eraf. Dat zul je zien.
Trillend, kwaad en vooral heel veel van binnenuit op de piano hameren hielp ook, everybody’s gotta learn sometime.
Mooi geschreven hoor. Ik kan mij helemaal inleven in de situatie.
Gaaf einde. Beeldend geschreven :)