Over de Maas
‘Nu zijn we in Cuijk.’
Het jongetje keek naar buiten en toen weer op naar oma. Hij zat bij haar op schoot en keek met grote kleine ogen. De hele nieuwe wereld die hij zag, daar hoorde ook Cuijk bij. Het zette het dorp kracht bij. Voor mijzelf was Cuijk nooit interessant. Maar vandaag was Cuijk iets bijzonders.
De trein reed verder. Het kind zei niets. Zorgvuldig peuterde hij met zijn kleine vingertjes de krentjes uit hun doosje. Hij dacht na, trok rimpels in zijn voorhoofd. En keek.
We naderden de Maasbrug. Iemand vroeg, willekeurig: ‘Is dit dan de Maas?’ De nadenkende blik van het jongetje verdween. Op het gezicht verscheen een uitdrukking alsof hij zeggen wilde: ‘Wie twijfelt daar nou aan?’
Zo reden we.
‘Nou komen we in Mook.’
‘Mook?’ De stem van het jongetje was helder. ‘En dan?’
‘Dan gaan er weer mensen in en uit de trein.’
Hij knikte. Praatte verder. En dacht weer na. Hij zei niets geks. Zag de heide.
Op Nijmegen Heyendaal zouden veel mensen de trein uit gaan, volgens oma. En dat gebeurde. Ook Nijmegen was nu bijzonder. Iedereen was bijzonder. De trein was bijzonder.
De twee bleven zitten. Maar ik weet dat hij er nog vaak uit zal stappen, de kleine, over een jaar of 12. Ik zag het in zijn blik.
Mooi verhaal!!
Dit is nice. Het beschrijvende heeft iets. Maar ik ben sowieso voorstander van verhalen beschrijven alsof je zelf de buitenstaander bent, terwijl je er toch ook weer onderdeel van bent (dezelfde trein).
Dank jullie.
Ik schrijf eigenlijk niet snel zoiets. Als buitenstaander. Maar dit moest gewoon :)
Toch mooi geschreven hoor!
Leuk. :) Het jongetje met zijn krentjes. :)
Kleine kindjes zijn geweldig fantastisch observatiemateriaal, juist omdat ze zelf ook zo observerend kunnen zijn ^^ De observant geobserveerd =)
Maar ook als ze zelf totaal niet observerend zijn, maar hyperactief participerend (waar ze ook heel erg goed in zijn xD), ook dan is het geweldig om ze te bestuderen. Wat dat betreft lijken kleine kinderen net een andere soort en vaak nog een veel interessantere dan die waar ik zelf bij hoor.
Kinderen kunnen erg leuk zijn. Dit was het soort kind waar ik best een paar avonden in de week op zou willen passen. Zo heerlijk onbezorgd ook.
Minder blij word ik van die brutale types en al zeker als ze aan je haar en kleren gaan trekken. ;)
Ik hou van kinderen die jou iets kunnen leren in plaats van dat het andersom is. Goed beschreven!
@Mina: Het mooiste is als je als kind en ‘volwassene’ van elkaar kunt leren ^^
@Esra: Als ik aan kinderen denk, denk ik absoluut niet aan brutale types =P Waarschijnlijk heb ik steeds gewoon vooral hele lieve kinderen getroffen ^^ Hoewel…ik herinner me een paar jongetjes waar ik ooit eens op moest passen.. =S Maar dat heb ik geloof ik verdrongen xD
Toen ik voor een stage plaats aan het solliciteren was, heb ik er misschien wel 50 weg gedaan..
Wow. Dat is veel.
Maar het heeft eigenlijk weinig nut dat je dat hier neerzet. Waarom zet je die reacties niet gewoon bij je eigen logje waar het thuishoort? Wat is erop tegen om op je eigen weblog een reactie te plaatsen?
Bedankt voor jouw reactie bij mijn treinreisverhaal :)
Jouw blog is ook erg leuk! Ik zie ook vaak kinderen in de trein zitten en je kan gewoon in een pretoogjes zien dat een treinreis voor hen heel bijzonder is. Soms zit ik de trein en verveel ik me, maar dan denk ik aan die kinderen en kijk ik naar buiten en zie ik het mooie landschap op een heel andere manier.
Ja, dat is zo en dat is erg fijn :) Ik krijg er zelf ook soms pretoogjes van denk ik.
Gisteren zag ik het Veolia-treinstel van Gé Reinders in Nijmegen staan, verlengd en omgenummerd van 207 naar 357. Dat vind ik nou nog eens gaaf om te ontdekken. Ik was zodanig afgeleid dat ik m’n aansluiting miste :D