Sarah is back
Het is gemeen en ongrijpbaar. Je kunt vanalles vastpakken, maar het krullen van je vingers heeft geen betekenis. Elke handeling is leeg.
Je bent er wel, maar voelt alleen de oneindige verte van je leven en de zoute strepen op je gezicht. Datzelfde laatste beetje voelen mag niet, nóóit wegtrekken en je handen worden klauwen die willen scheuren en breken. Maar dat is laf en heeft geen zin. In gedachten zit de schaar al in je haar en het mes tussen je ribben.
De accordeonmuziek geeft de doorslag. Het is onbereikbaarder dan ooit.
Haat me. Ik ben weer veranderd in iemand die het denken niet aankan.
Red me niet; het is allemaal niet waard.
Wat een ontzettend mooi stuk. Ergens herkenbaar. Dat laatste klinkt wel wanhopig. (En haten is geen begrip dat je erbij helpen zou.)
Haten is het bevestigen van niet waard zijn. Niet waard zijn is nonchalance. Nonchalance is gewoon verder gaan.
Dank je Jaap :)
Mooie gevolgtrekkingen. Maar het niet waard zijn is geen nonchalance. Want nonchalance is onbetrokkenheid. En daar gaat het helemaal niet over, eerder een teveel aan bétrokkenheid. (Ja, van de andere kant [van de rivier], op een manier, natuurlijk wel.)
Ergens heel mysterieus, maar ook (gedeeltelijk) herkenbaar!!
Die kant dus. Maar ik houd van rivieren met stapstenen.
Mijn boek voor Engels op de middelbare school heette Stepping Stones.
Het mijne ook. Maar ik haatte Engels, in tegenstelling tot echte stepping stones.
Ik ben dan erg benieuwd waarom je Engels haatte, het is mijns inziens een best wel bovengemiddeld gave taal. Maar het is vast een soort kampvuurverhaal.
Ligt eraan wat je onder kampvuurverhaal verstaat. Ik had het op de basisschool niet fatsoenlijk gehad en mijn docent in de brugklas begon meteen in het Engels les te geven, dus ik snapte er gelijk al geen snars van. Het heeft me zo’n vijf jaar gekost om mijn achterstand in taalgevoel een beetje in te halen.
Het is opvallend hoe jouw reacties vaak iets toevoegen aan het stuk. Doet me er ook aan denken dat het tegenovergestelde van liefde geen haat is, maar onverschilligheid.
Daarom snap ik ook niet dat veel webloggers zichzelf verbieden een reactie op hun eigen weblog te zetten. Ik vind het belangrijk dat juist wél te doen.
Liefde, haat, onverschilligheid. Mooi gezegd. Je zou ze in een driehoek kunnen plaatsen.
niet aan jou om te bepalen.
ik vind liever toch
iets anders.
meuh, precies zoals alles is vandaag. De winter achter het raam maakt het niet beter. Gelukkig heb ik thee en kaarsen.
Was het maar winter, achter het raam. Het is het laatste beetje herfst, de kleuren allang vergeten.