De tijd hangt zwaar boven mijn hoofd,
het lange wachten weegt als lood,
de lucht is leeg, ik kan hier niet langer zijn
elke houding doet me pijn
maar
lopen kan ik niet, mijn benen stijf, mijn lichaam moe,
ik heb alleen maar de seconden,
dikke, stroperige seconden,
ik zie ze zachtjes huilend toe.
Gekleurde, knipperende lichten en veel herrie. Maar ik negeer deze drukte, vol verwachting voor de waanzin die me naar buiten zal drijven, het donker in. Ik kijk voor me uit, over de hoofden heen, ik wil alles zien.
Het begint, het gebeurt en het overkomt me alweer. De seconden zijn lang. De schreeuw die van mijn zwarte lippen komt sleurt me naar een ruimte waarin zich een film afspeelt, kleurloos, doldwaas. Pas als ik op de kop hang zie ik links de volle maan, die dus rechts is, maar het doet er niet toe. Het gaat om de schoonheid van de grijze warboel waarin ik mij bevind, het voorbij razen van de geometrische vormen in het contrast van de zilveren schaduwen. Die schoonheid overvalt me. Staat binnen een ogenblik in mijn geheugen gegrift, het duister scherp als daglicht.
Ik heb niet lang nodig om te beseffen dat dit slechts kort zal duren. Ik laat me met een grote grijns meezeulen door de wind, de invallende vrieskou, door het maanlicht, over het water, langs metalen constructies, over heuvels, door dalen, over de kop en ten slotte naar het sissen van de remmen en de lampen op de donkere kringen rond mijn verwilderde ogen.
Ik zing, maar uit krankzinnigheid. Want ik haat het dat deze twee minuten ook voorbij gaan.
De eerste bomen zijn al helderrood, een stekend contrast met het late zomergroen.
Kraaien vreten de laatste bessen op, hun veren glanzend in de lauwwarme herfstzon.
In de geschroeide berm staan gele bloemen. En paarse, roze, witte. Ze vouwen zich onder de stervende takken vandaan naar het licht.
De zilveren berkenbasten verblinden mijn ogen voor alles wat ik niet wil zien komen.
Waar ik vandaan kom heb ik altijd geweten, maar ik snap nog steeds niet waar ik naartoe moet. Wat kan ik hier bereiken, kan ik in mijn eentje iets veranderen? Voeg ik iets toe? Wat doe ik hier in een wereld die buiten mijn schuld om een grote chaos is?
Ik heb hier nooit voor gekozen. Dus daar zit ik dan, hoofdschuddend op mijn stoel. Via mijn beeldscherm kan ik de hele wereld zien, maar niemand ziet mij; en dan nog, wie zou er naar mij luisteren? Deze gekken gaan gewoon door met alles wat deze wereld overhoop gooit, met alles wat pijn kan doen.
En het ergste is, de helft van de tijd help ik er gewoon aan mee. Ik heb nog steeds geen keuze.
Ja, ik snap het wel,
dit is een echte vrouw.
Er ontbreekt alleen één ding aan:
de liefde voor jou.
9 oktober
Het is zes uur.
De zon staat laag;
die zon die precies warm genoeg was vandaag
om van je te houden, net toen je even geen aandacht voor me had.
De zon, die mij nooit iets verklapt, hoewel hij vast de waarheid zag.
Heb je de ochtenden gezien?
De eerste zon breekt door de mist, de nog volle bomen in het grijze ochtendlicht, elke verte als een nieuw gedicht.
Heb je de avonden gezien?
Het gele licht over het veld, de zon in zachte wolken van pastel, het verhaal dat elke tint vertelt.
Heb je de middagen gezien?
Ik niet.
Waarom zijn mijn pageviews gehalveerd? :(
Roze nagels, rood tapijt
mijn handel in gelegenheid
gele luchten, zonder spijt
voor wie niets zegt heb ik nog tijd.