Zandstralen
In de krant las ik dat ik me voor jou zou gaan verbergen.
Het raakte me niet. Gevoelloos wachtte ik in de wind tot je de trein uit was, het perron af en tussen de menigte verdwenen. Geruisloos verdween ik tussen de struiken als je uit de schemering opdook.
Het ging bijna vanzelf. Als ik snel het toilet in liep om de argeloze vlekken op mijn huid te camoufleren, was je al weg als ik terugkwam. Ik schoof je voor me uit door de grijze dagen.
Steeds minder dacht ik na als ik van links naar rechts over de straten werd geduwd. Steeds dichter kwam ik weer bij je. Je had niets in de gaten.
Ik kende het schild dat om me heen was gebouwd, ik wist steeds zekerder dat deze kracht ook rond jou gegroeid was. Altijd keek je strak voor uit je uit, je handen rond de blinkende boeien gevouwen. Een triomf kreeg controle over me. Ik dacht niks, maar begon te lachen. Ik lachte om de belachelijke boeken waarin je je verschuilde als ik bij je zat, om de loodzware paraplu die je niet tegen de regen, maar tegen mij beschermde.
Het lachen werd schreeuwen. Ik bleef met je mee lopen. Mijn stem schreeuwde zonder dat ik mijn mond nog open deed. Ziekelijk gillend rende ik tenslotte achter je aan.
Toen draaide je je om.
Deze mag wel aan de muur.
:D De digitale muur? (Bij ‘Het breken’ en ‘Niet alles kan eerlijk zijn’)
Esra. Prachtig stuk. Enigszins jammer dat je titel verraadt waarover het gaat… :)
GroeNtjes
alizée
Hahahahaa. Ik moet zo vreselijk lachen :P
Dank je! :)
Goed geschreven.
Ik vind ook wauw!
Wauwa!!!
:)
Inderdaad wauw! Erg tof :)
mooi!
het lijkt wel zo’n spannend verhaal waarbij je er maar niet achterkomt hoe het afloopt =P
Ja. En dan te bedenken dat ik er helemaal niet tegen kan als andere webloggers zo’n open einde plaatsen, want daar word ik heeeel nieuwsgierig van :P