Twee treinen glijden door de vroege ochtend, onder de paarse hemeldaken.
Rode lichten, witte lichten. En het gelige schijnsel dat door de ramen komt. Het is koel, de wind dempt het geluid. Bijna geruisloos krullen de witte slangen zich verder om het dorp, zweven naar elkaar toe en lijken elkaar te willen kussen, voordat de een achter de zwarte bomen en onder de nu vlammende wolken verdwijnt.
Ik stap in en laat me meevoeren door een nieuw verhaal.
De weken waarin ik mijn weblog niet kon gebruiken hebben me iets geleerd. In de maanden vóór de migratie was ik aan het twijfelen geslagen. Om me heen veel bloggers die hun blog langzaamaan verwaarloosden of gewoon ineens spoorloos verdwenen waren. Ik begon me af te vragen of ik nog wel aan het bloggen was omdat ik het leuk vond, of omdat ik mezelf ertoe dwong mijn blog bij te houden. Voor mij geldt: je blogt regelmatig of je blogt niet. Maar wilde ik het eigenlijk nog wel, regelmatig bloggen?
Het antwoord bleek ja te zijn. In de tijd dat ik offline was bleven de ideeën voor nieuwe verhalen komen, zonder dat ik mezelf dwong erover na te denken. Ze waren er gewoon en ik voelde ineens weer hoe het was, toen ik vijf jaar geleden begon met schrijven maar geen blog had. Het voelde alsof ik al mijn gedichten net zo goed weer kon vergeten, als ik ze geen plekje in het openbaar kon geven.
Zeven weken heb ik geduld gehad, maar er wel naar verlangd eindelijk weer iets te kunnen posten. Ik wil blijven delen.
Niets is mooier dan het contrast van de avondzon. De velden, de bomen. Het groen is nooit groener, het zwart nooit zwarter: je kijkt tegen het felle licht naar de zwijgende stammen, de bladeren die gloeien als zwierende lampjes. En de blauwgele lucht. Oranje contouren tenslotte, die langzaam smelten als de nacht in de takken klimt.
Er stond hier een gitaar. Als er op die gitaar gespeeld werd, bedaarde dat mijn wereld.
Het gitaarspel was altijd zacht, soms zo zacht dat je het bijna niet hoorde. Als het dan ophield, ging de muziek door in mijn hoofd, ik hoorde de tonen in elk kleine geluid dat uit het gebouw kwam. Ik hoorde de muziek in de verte die er niet was, pril en kalm.
Eén minuut van die gitaar was een uur genieten. En altijd stond die gitaar daar, precies in mijn zicht, me – vroeg of laat, maar zeker nog die dag – weer zo’n moment belovend.
Nu niet meer.
16 oktober
Hoera! Silhouetten in de Schemering wordt vandaag 5. Een mijlpaal dus. Gelukkig heb ik alles hier nog net op tijd aan de praat gekregen om dit een beetje te kunnen vieren, anders was het wel een heel sombere verjaardag geweest. Maar nu niet. Tijd voor taartjes!
En op naar de 10 :)
13 oktober
Oh my god. Het is me gelukt in te breken op mijn eigen weblog. Na 51 dagen ben ik weer in mijn beheer en kan ik berichten plaatsen! Overigens is het systeem nog erg labiel en zal de hele boel waarschijnlijk om de haverklap offline zijn. Ik voel me een soort roepende in de woestijn. Het is hier maar kil en leeg. Wat gaat er nog gebeuren? Waar zijn mijn oude berichten? Is er nog iemand die mijn weblog nog niet helemaal vergeten is? Ik zal nog een beetje geduld moeten hebben. Maar echt, ik kom terug!