De lucht werd langzaam blauw
Een wit vuur hing op het land. Het was de lentemist, die ons tot blinden maakte. In een heldergrijze wereld van kale bossen en koele woestijnen scheen de zon. Daar was het waar de vlinders vlogen en bloemen bloeiden, en mijn tranen om jouw oordeel vloeiden. Druppels op de bladeren als regenschermen. Op mijn rug in het warme natte gras waar de weemoed zich vervulde van licht, het leek op een gedicht. Een lach hing daar, op die plek van verborgen vertes en geuren van groen.
Maar ik zag het niet eens, want mijn trein, die vloog eraan voorbij.
Ik zal maar even de dingen benoemen die ik mooi vind (anders wordt het weer zo’n standaardreactie): het idee van wit vuur, omdat je bij vuur eerder aan oranje denkt dan wit. En ‘Een lach hing daar’, mooi beeldend gezegd.
Haha, dank u voor de niet-standaard reactie! (Wat overigens niet wegneemt dat wel-standaardreacties ook welkom zijn :))
Mijn dagelijks treinritje verteld me veel minder. Misschien moet ik wel eens uw kant opkomen om aan zo verhalen te komen. Alleen als de lucht blauw is welteverstaan.
Je zou het kunnen proberen. Al is de lucht de laatste tijd niet vaak blauw, dus dan moet je wel goed mikken :P
Mooi, vooral de laatste zin.
Gelukkig maar dat jij het weet zonder het te zien. ;) Of heb je het allemaal verzonnen?
Verzonnen? Ik let heus wel op waar mijn tranen, rug en lach allemaal rondhangen hoor! :P
How I love the way you write!
Weer een juweeltje.
(ik dacht dat ik hier al op gereageerd had, maar ik zie mezelf niet tussen de reacties, dus dan maar nog een keer, vervaagd door de lentemist I guess ;-))
Dank! Geen reactie van je in de spam gevonden, dus i don’t know ;)