In een ogenblik
2 juli
Opeens ging de wereld open. Ik fietste naar huis, en in eerste instantie was alles nog vaag, zoals het dat al maanden geweest was.
En toen, zomaar, ontdekte ik dat mijn ogen weer konden scherpstellen op de weg. En op mijn medeweggebruikers. En op verkeersborden en lantaarnpalen. Ik kon alles weer goed zien! Plotseling zag ik dingen die me nog nooit eerder opgevallen waren. Dat er auto’s reden aan de andere kant van het veld, waar blijkbaar een weg was. Hoge gebouwen in de verte. Bloemen, bordjes, vanalles.
Ik kreeg hoofdpijn van al dat scherp zien.
Hoe de zon overal op scheen. Ik keek weer om me heen! Was dat het dan geweest? Dat ik al die tijd stomweg te veel in mezelf was gekeerd om in de verte te kijken? Dat mijn ogen er lui van waren geworden?
Geen idee, maar het leven is mooier als je van je af kijkt. En het dan ook kunt zien.
Was je zomaar in de wereld gevallen. Mooi!
Zoals soms fietsen en je armen wijd willen doen in de zon – of hardlopen en over de denkbeeldig finish gaan <3
In de wereld gevallen. Hihi :)
Helaas kan ik niet mijn armen wijd doen in de zon, want mijn fiets heeft een afwijking naar links :(
Hahaha precies dit, ik zit regelmatig op een tandem, waarbij het spreiden van je armen (vooral bergafwaarts) makkelijker gaat. Heerlijk.
Op een tandem fietsen lijkt me juist heel eng :o
Heel erg herkenbaar, en het is idd zonde als je al het moois niet meer ziet door enkel zo in jezelf gekeerd te zijn. Ben blij dat je de omgeving weer ziet meis!
:)