In the spotlight

Heel even dan. En mijn ringen ook. En zus. :)

Black Mamba

Een slang krult tussen de rotsen. Lang en dun, wiegend langs het vochtige groen, hier en daar een schedel in het gras. Daar trekt het serpent zich niks van aan, want ze maakt zelf genoeg kabaal. Sissend en gillend.
De waanzin voorop, de horizon drie keer over de kop en meer. De weg kwijt tussen de watervallen, tegen de klippen op en weer naar beneden. Niet bij te houden, niet te vergeten. Zon of regen: de wind waait, de grond trilt, en de g-krachten zijn onverbiddelijk.

Tot de trein in het donker weer tot stilstand komt.

Omdat jij het bent

Ik kijk naar je gezicht. Grote bruine ogen, een baard van twee dagen, je haar door mij geknipt. Ik zou mijn lippen op de jouwe willen drukken, ik zou je schouders willen vastpakken en tegen me aan klemmen, ik zou met mijn duimen langs je donkere wenkbrauwen willen gaan. Maar dat kan niet, niet nu.
Hoe je lacht, hoe je wegloopt en weer terugkomt, hoe je mijn naam noemt en ondeugend naar me kijkt. In het avondlicht. Dan wil ik gewoon mijn armen om je heen. Maar je bent veel te ver weg. Ik moet al blij zijn dat ik je kan zien, en horen. Dat je via mijn beeldscherm toch een beetje aanwezig bent. Dat is fijn. Maar stiekem, heel stiekem, mis ik je zo misschien nog wel het meest.

Gelijkgestemden gezocht

Helaas ben ik op een punt beland dat ik niet echt aan zag komen. Jarenlang zag ik mezelf als de eeuwige blogster. Keek ik ver vooruit, bijvoorbeeld naar de duizend blogposts die ik wilde halen op mijn tienjarig bestaan. Dat gaat overigens niet meer lukken, maar ik moet een eind in de negenhonderd kunnen komen – mits ik het nog een ruim jaar volhoud. Maar ineens vroeg ik me af voor wie ik het bloggen eigenlijk nog doe. Het aantal reacties op mijn weblog is zo goed als op het nulpunt aangekomen en de blogs die ik volg worden er gemiddeld ook niet actiever op. Vind ik het zo eigenlijk nog wel leuk? Ik zal maar eerlijk zijn: nee. Ik heb geen zin om een hoop moeite te steken in een blog als ik daar bijna zero respons op krijg.

Doe ik iets fout? Of is het bloggen zo veranderd in die jaren? Het lijkt wel of er bijna niemand meer is die de plezier aan het bloggen haalt uit de interactie met andere bloggers. Regelmatig bezoek ik via via blogs die nieuw voor me zijn en dan laat ik een reactie achter. In de beginjaren kwam het zelden voor dat je geen reactie terug kreeg, maar nu hoef je echt niets te verwachten. Sowieso zijn de meeste bloggers die nog heel actief zijn ook tegelijkertijd heel populair. Met andere woorden: mij hebben ze niet nodig met m’n suffe schrijfsels op een groene achtergrond. Maar ik wil niet zo’n popiejopie lifestyleblog zijn, want daar zijn er meer dan genoeg van en dit is wie ik ben, ingetogen, romantisch, genietend van de kleine dingen, zonder er steeds bij stil te willen staan hoe je dat bereikt (want dat heb ik de laatste jaren al veel te veel gedaan – noodgedwongen). En het stomste is nog wel, als ik dan een keer een mening heb komt daar tegenwoordig ook bijna geen reactie meer op.

Ik schrijf dit in de hoop dat iemand van de weinige lezers die ik nog heb weet wat hier gaande is. Is een nieuw blogtijdperk aangebroken? Of zijn de bloggers zoals ik er nog wel degelijk, maar zoek ik ze op de verkeerde plek? Waar kan ik ze vinden?

Tjoeketjoeke

13 september

Ik kreeg mail van de VVD

In het kader van de klimaatzaak riep ik de VVD op om iets te doen tegen klimaatverandering. Enkele dagen later plofte dit in mijn inbox:

“De VVD erkent dat er sprake is van een klimaatverandering en de gevolgen die dit met zich meebrengt. Daarom wordt op basis van het regeer- en energieakkoord flink geïnvesteerd (jaarlijks vele miljarden!) om sneller te komen tot meer duurzaam opgewekte energie. We moeten echter niet de maatschappelijke impact uit het oog verliezen. Een hogere CO2-reductie betekent politieke keuzes maken. De VVD wil niet naar een situatie waarin elektriciteit onbetaalbaar wordt. Of een situatie waarin we beperkt mogen autorijden en nog maar één keer per jaar mogen vliegen. Andere voorbeelden zijn het plaatsen van nog meer windmolens, het verbieden of ontmoedigen van vlees eten en het verplicht isoleren van uw eigen woonhuis. Stellen we strengere eisen in ons land aan bijvoorbeeld de zware industrie, dat kan dat leiden tot het verlies van banen en een verplaatsing van productie en uitstoot naar elders in de wereld. Zo verschuif je het probleem. Het is gecompliceerd; dé oplossing van klimaatverandering bestaat niet. Een belangrijke sleutel tot vooruitgang ligt volgens de VVD binnen de samenleving zelf: bedrijven, wetenschap en individuen die samenwerken, moderniseren, werken aan innovatie en het verspreiden van kennis. De overheid neemt belemmeringen weg en stimuleert ondernemerschap en innovaties die ons verder helpen. Zo kan Nederland mondiaal gezien ook een aanzienlijke bijdrage leveren. Denk aan onze kennis van landbouw of waterbeheer. Het is zaak dat de rest van de wereld meedoet, iets waar we ons voor gaan inzetten tijdens de komende klimaattop in Parijs. Nederland of Europa alleen zal namelijk het verschil niet maken.

Het is belangrijk om het internationale perspectief voor ogen te houden. De VVD let daarbij ook op het draagvlak in de samenleving en de portemonnee van de hardwerkende burger, voor nu en in de toekomst.”

Ja, inclusief de dikgedrukte woorden. Mag ik even lachen huilen?

Ik stuurde het volgende terug:

“Ik ben van mening dat de politiek meer moet doen om klimaatverandering tegen te gaan aangezien we niet weten hoe groot de gevolgen kunnen zijn. Uw beleid, waarbij u maatregelen deels laat afhangen van het bedrijfsleven, is veel te risicovol. Bedrijven handelen tenslotte vanuit winstoogmerk en de gevolgen voor het klimaat kunnen alle kanten op slaan. Mooie woorden over werken aan innovatie en kennis, maar ik als fundamentele wetenschapper zie de geldkraan voor (winst)onafhankelijk onderzoek en onderwijs dichtgedraaid worden. Waarom afwachten tot het misschien te laat is, terwijl de politiek nú iets kan doen, namelijk de eerste stappen zetten richting inderdaad de mogelijkheden die u als een soort dreigement aandraagt, het bemoedigen van duurzaam omspringen met energie? We kennen de oplossingen, dus waarom uitstellen? Ik ben het met u eens dat het een probleem van de gehele wereld is, maar we moeten ergens beginnen. Ik geloof er niet in dat de problemen zich geheel zullen verschuiven, al is het maar omdat er heel veel hardwerkende maar ook welwillende burgers zijn, zoals ik, die alleen een duwtje in de rug nodig hebben.”

Baron 1898 (is leuk)

8 september

Tot zover de gratis reclame voor de Efteling.

(foto: Naomi)

De wind gaan liggen

Nu de angst verdwenen is
dat ik het verkeerde leven leef
zijn de dagen lang van het besef
hoe veel ik wel niet om je geef.

Dit is geen bericht

Nou had ik me voorgenomen om vandaag een nieuwe blog te schrijven. Maar soms wil je helemaal geen nieuwe blog. Niet omdat je inspiratieloos bent, of te druk, of lui, maar omdat de vorige blog gewoon nog te leuk is. Echt, ik ben nog steeds volop aan het nagenieten van alles wat ik afgelopen zondag heb meegemaakt. Omdat het bijzonder was. Omdat het ongelofelijk leuk was om te doen. Omdat ik superbenieuwd ben wat het resultaat wordt. Omdat het smaakt naar meer, en ik weet niet of er ooit meer komt, maar juist daarom wil ik nu gewoon nog even als een kind zo blij zijn. Mag het?