Toen en nu

Er is een omslagpunt geweest in mijn leven toen ik hem leerde kennen. En dan bedoel ik niet het verschil tussen een relatie hebben of niet. Voor en na zijn twee totaal verschillende dingen.

Eigenlijk is er niet eens zo veel veranderd. Ik ben nog dezelfde. Maar er is één ding dat nooit meer omgekeerd kan, en dat is dat ik nu weet hoe het voelt als je vertrouwen gebroken wordt. Natuurlijk wist ik wel dat de wereld niet eerlijk in elkaar steekt. Maar als je het zelf meemaakt besef je pas wat het inhoudt. Als je het zelf meemaakt is het niet iets wat je hoort en waar je je een paar minuten kwaad om maakt om vervolgens weer verder te gaan met de vastberadenheid nooit zoiets aan te richten. Als je het zelf meemaakt sleep je de pijn jarenlang met je mee. Misschien wel de rest van je leven. Hoe het voelt als iemand je gevoelens wegwuift, de mens in je ontkent en vernedert, dat vergeet je nooit meer. En ook het ongeloof en de woede dat iemand die weet dat je van hem houdt zoiets doen kan, ze blijven.

Dat is het hem. Toen er nog niets gebeurd was, ik verlang terug naar die tijd. De tijd dat de dagen niet ongevraagd onderbroken werden door een hart vol pijn. Terwijl het zo mooi had kunnen zijn.