Vreemd
Ik was onderweg, boos. Onderweg naar een ander. Ik wist niet eens precies waar ik was, maar wel waar ik naartoe ging. Maar één doel.
Pas toen ik bij die verkeerde persoon in bed lag dacht ik aan mijn vriend. Besefte ik wat ik aan het doen was. In paniek brak ik de daad af, sprong zijn bed uit en probeerde het huis zo snel mogelijk uit te komen terwijl ik mijn kleren aantrok.
De gang leek op die van mijn ouderlijk huis. En toen voelde ik het. Schuld. Ik, een vreemdganger, onuitwisbaar. Vanaf nu zou iedereen die dit wist me veroordelen – en nog terecht ook. Ik zakte in elkaar van verdriet.
Ik schok wakker naast mijn vriend. Zelden zo opgelucht. Ik deelde mijn droom.
“Wat lijkt het me vreselijk om zoiets gedaan te hebben. Om te beseffen dat je die schuld vanaf dan voor altijd bij je draagt. Waarom zou je zo stom zijn om zoiets te doen?”
Hij gaf geen antwoord.
januari 2014
Dat lijkt me ook wel een enorme last die je dan meedraagt, ja.
Ja. Maar hallo. In het echt gaat het niet zoals in een droom… In het echt heb je controle over wat je doet. Moet je maar niet zo achterlijk zijn dus.
De ander krijgt ineens een niet te maken keuze voor zijn of haar kiezen zonder iets misdaan te hebben. Dat is pas een last.
Oh wauw, wat sterk geschreven dit… Lijkt me echt een verschrikkelijke last.
Thanks! Tja, blijkbaar zijn er ook mensen die er niet zo veel moeite mee hebben. En dat is waarschijnlijk ook meteen de reden waarom er mensen zijn die het überhaupt doen. Maar het afschuiven op ‘er zijn er zo veel’, dat is absoluut niet hoe ik in het leven wil staan. Elke vreemdganger is er één te veel.
Heftig stuk, maar goed geschreven.
Dankjewel!
Ja een zware last voor ons meisje, helaas ziet niet iedereen het als zo een zware last…. Dikke knuffel voor jou!
Dat is precies waarom ik niet snap waar ik een leven op deze wereld aan verdiend heb.