Postdoc
Soms vind ik het wel raar dat ik nu postdoctoraal onderzoeker ben. Het is best absurd om te merken dat je niet aan je eigen vooroordelen voldoet. Dat had ik overigens al eerder, toen ik wat impliciete-associatietests deed (aanrader!) en bèta niet met vrouwen bleek te kunnen verbinden terwijl ik toch echt een bètavrouw ben. Maar nu gaat het nog een stapje verder. Voor mij is de typische postdoc niet alleen meestal een man, maar ook een doortastende persoonlijkheid die blaakt van het zelfvertrouwen. Iemand die overal een mening over heeft en zeer zelfstandig is in zijn werk.
Nou, dat ben ik niet. Ik kijk mezelf aan in de vorm van een foto op mijn nieuwe medewerkerspas. Twee bescheiden, ietwat verlegen ogen staren terug. Die foto verraadt alles: dat ik helemaal niet zo doortastend ben, al doe ik heus mijn best om boven mezelf uit te stijgen, maar dat ik al zeker niet overal mijn mening sta te verkondigen en dat zal ik ook nooit doen. Bovendien heeft mijn promotieonderzoek, dat me bovengenoemde zelfvertrouwen en zelfstandigheid had moeten opleveren, misschien wel eerder averechts gewerkt.
Tegelijkertijd ben ik aangenomen voor deze baan door iemand die wist waar hij aan begon. Iemand die wist dat ik weinig kennis heb van dit vakgebied en het blijkbaar prima vindt dat ik nu nog verre van zelfstandig ben, iemand die mijn behoudende blik ook gezien heeft. Dus het mag. Blijkbaar. Het is goed, ík ben goed. Dat is nog even wennen.
Yes, dat laatste zou je eigenlijk op een post it aan je pc moeten hangen. Of inlijsten of zo!
Haha. Af en toe naar mijn weblog surfen werkt ook heel goed ;)
Lol, true XD
Het klinkt wel heel erg hip, postdoc! Denk overigens dat iedereen zich wel zo voelt wanneer hij net met een nieuwe baan begint.
Hihi. Hip zelfs. En dat terwijl de wetenschap toch vooral een stoffig imago heeft. Ik vind het zelf ook wel hip op zich, maar dan vooral omdat ik het gewoon enorm naar mijn zin heb hier. Misschien heb je wel gelijk! Al kan ik me niet herinneren dat ik dit had toen ik aan mijn vorige baan begon.