Hier en daar niets bijzonders.
Ik kijk omhoog,
het plafond
wit
de lamp
aan
schaduwen op het reliëf
en ik beeld me in dat ik al het andere niet zie.
Niet de prikkende ogen,
niet de alcohol en haar gevolgen,
niet de harde woorden die uit monden ontsnappen
en de vloer bezaaien.
Ik ben ik.
Jammer voor hen.
Wat me van tevoren zo vreselijk zenuwachtig maakte is dat ik geen idee had hoe het zou zijn om daar te staan. Wat gaan ze vragen en hoe ga ik reageren? De eenmalige vuurdoop. Als het voorbij zou zijn, dan zou ik weten wat het is, maar daar zou ik dan niets aan hebben omdat het nooit meer opnieuw zou hoeven.
Dat vond ik het stomste aan de hele gang van zaken.
Maar niets blijkt minder waar. Ik heb nog steeds geen idee wat er precies gebeurd is, hoe ik me er doorheen geslagen heb. Het ging zo ongelofelijk snel, vijf mensen tegenover me in het schemerlicht, een flits in mijn gedachten. Ik zei maar wat het eerste in me opkwam, het geeft geen enkele garantie voor een volgende keer.
Maar dat geeft niet, want die volgende keer komt niet. Het maakt niet uit hoe, het gaat erom dát het is gelukt. Dat is het fijnste aan de hele gang van zaken.
Er kan natuurlijk maar één ding zijn dat voorrang heeft gekregen op de promotiestress. Zou er ook iets mee te maken kunnen hebben dat we de kaartjes al gekocht hadden voordat ik mijn promotiedatum wist. Hoe dan ook, ik ging (is er iemand die gedacht had dat ik niet zou gaan?) en genoot.
Vorig jaar schreef ik nog dat het nooit meer zo onbezorgd zou worden als vroeger, maar onverwacht werd het dat wel. Ondanks die belangrijke dag in het verschiet: die vergeet je als je in het donker via de Lorbaan naar America rijdt, onder de Slotconcert-poort door, en via het natte gras de tent in gaat. Weer keihard rennen voor een plekje vooraan. Weer veel te veel dansen, veel te veel schreeuwen, veel te veel bier in je haar en veel te vaak je ribben tussen het dranghek en iemands elleboog. Weer lachen om alle idioten met varkensstiften en springtouwen van aan elkaar geknoopte t-shirts. En elk jaar is er wel weer iemand die na het concert tussen de met bier doordrenkte t-shirts op de vloer gaat zoeken naar de zijne. Hopeloos.
Tot slot de napret, omdat de volgende dag alles stinkt en elk spiertje in je lichaam voelt als uitgedroogd rubber. Je moet er wel aan denken, en dat zorgt ervoor dat ook een blogje niet ontbreken mag.
Het is niet precies wat ik me erbij had voorgesteld toen ik een jaar of tien geleden bedacht dat ik best ooit een boek zou willen schrijven. Maar het is er toch echt een. Met ISBN en al.
