Het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Het is nat. Een enkele fietser fietst vluchtig door het park. Ik staar al een tijdje naar buiten, maar niemand die mij ziet. Het is stil. De vogels verstoppen hun kopjes tussen hun veren. Regendruppels plukken aan het water in de plassen, de wind slaat ze af en toe tegen het raam.
De lampjes van de kerstboom zijn aan. Het is al een tijdje prachtig weer om binnen te zitten, maar ik heb al weken helemaal geen zin om binnendingen te doen. En dat komt doordat een blessure mij gedwongen binnen houdt. Genoeg te doen, maar in mijn hoofd wil ik vrij zijn. Ik wil lopen, rennen, fietsen, desnoods door de regen. Schaatsen, werken, vooral gewoon werken, zonder belemmering. Engelengeduld is daar voor nodig, want elke verkeerde beweging, elke vorm van belasting die te vroeg komt, kan ervoor zorgen dat ik weer een week langer aan de bank gekluisterd ben.
Ik hang nog maar voorzichtig een paar engeltjes in de kerstboom.
Ja, wat duurt het vaak lang als je thuis zit te herstellen! Ik weet er alles van!
Vervelend meis. Gaat het wel langzaamaan wat beter? Sterkte! X
Soms gaat het beter, soms lijk ik weer terug bij af te zijn… Hopelijk gaat de fysiotherapeut hier snel verandering in brengen, want ik ben er helemaal klaar mee om zo moeilijk te kunnen lopen!
Oh joh, wat vervelend! Heb inderdaad vooral geduld als de engeltjes die je in de boom hangt, dat heb je nodig, maar uiteindelijk herstelt het vast netjes!
Ik mag nu niet meer mank lopen van de fysiotherapeut, dus het lijkt alweer wat. Al voelt het stiekem helemaal niet fijn.