Tokkelende toendra
52.274 graden noorderbreedte, 6.848 oosterlengte. De zon is net op. Het witbevroren riet kraakt in de wind. Wie goed luistert hoort al het klokkende geluid even verderop. En verder is het doodstil.
Voorzichtig klim ik langs de oever naar beneden en zet ik een eerste voetje op het ijs. Het is glad. Kleine luchtbelletjes geven het een winterse glans. Ik kan niet zien hoe dik het is, maar de angst is al verdwenen. Er zijn schaatsers, ik hoor ze achter het riet. Dus bind ik de ijzers onder mijn koude tenen en glijd ik behoedzaam de eerste meters.
Voorbij de rietkraag wordt het ijs zwart en kraakhelder. Op het oog een centimeter of vijf. Het water is ondiep, grote waterplanten en zoetwatermosselen liggen op de bodem. Een aquarium op zijn kant, met het verschil dat een enkele plant eruit steekt. Dat geeft niet, want een grote open vlakte strekt zich ongehavend voor me uit en lonkt. Bijna helemaal voor mij alleen.
Dus ik begin te schaatsen. Steeds ietsje sneller. Het geluid van zingend en zuchtend ijs achter me aan. De zon wordt langzaam warm.
Geweldig dat je hebt kunnen schaatsen en dan beschrijf je het ook nog eens zo mooi!
Nog even nagenieten is dat :)
Mooi geschreven, ik heb niets met schaatsen, maar het voelt alsof ik er bij ben!
Zo kan iedereen die geen zin heeft om de kou in te gaan hopelijk toch nog een beetje meegenieten :)
Heerlijk geschreven. Ik ben eigenlijk geen wintermens, maar hierdoor krijg ik spontaan zin om te schaatsen.
:D
Moooi, ik zag het zo voor mij. Winter! <3
Ja, het duurde maar kort dit jaar maar het was fijn :)