De nieuwe wereld
Ogen vallen dicht en luiken open.
Er spoelt iets weg van wat vroeger was, van de dagen die zonder oordeel hingen.
Niemand durft iets te zeggen.
De zon zakt en het zand waait door de straten, stapelt zich iedere avond op tussen de oude gebouwen. We zien toe hoe ze verdwijnen. Af en toe valt er een enkele regendruppel die wat van de woestijnbruine korrels uiteen laat spatten, een platte ronde klont vormt die langzaam weer opdroogt. Wat rest, zijn kuiltjes. Tot de wind weer komt.
En het onweer. De donkere luchten. Maar het is al te laat. Alles is bedolven, beklemd, verstikt. Het enige wat nog leeft is het gerammel en gekraak in de wolken.
En het onophoudelijke gezoem van insecten. Vuurvliegjes, muggen…
Ik voel een nieuwe categorie aankomen: maak het verhaal af :D
Hahaha, is wel uniek, denk ik. Ik ken geen andere blogs die dat doen!
Mooi geschreven weer.
Kom maar op met die nieuwe rubriek. ;)
Mooi geschreven!
Thanks :)