Grutto’s en gele plomp

Ik was vergeten hoe mooi de zomeravonden zijn. Zeker in het Binnenveld. Het eerste deel van mijn skeelertocht voert me onder een lange rij ruisende populieren door. Links het oude kanaal dat rond deze tijd van het jaar dichtgroeit met gele plomp, rechts is een boer bezig met hooien. De felle avondzon, die me bijna verblindt met haar oranjegele licht, werpt haar schaduw op de langgerekte hopen gedroogd gras die op het land liggen.

Maar dat is nog maar het begin. Het allermooist is het natuurgebied rondom de Grift, waar het gras steeds hoger groeit en wuift in de wind, kieviten rondjes vliegen en vele weidebloemen bloeien. Ze lichten op in de laagstaande zon. En daartussen slingert de beek, die het blauw van de hemel weerkaatst en aan vele watervogels en een enkele visser een plekje biedt. Blauwe reigers die doodstil in het groen langs de waterkant zitten. Een enkele meidoorn bloeit nog. Wie met zijn blik de Grift tot in de verte volgt, ziet tussen de hoge bomen aan de horizon twee windmolens draaien die het beeld niet storen. Ze horen helemaal bij het Nederlandse natuurschoon.

Even later zie ik een lepelaar zijn lange poten hoog optillen terwijl hij door de beek waadt. Zijn witte kuif waait in de zomerbries. Hij tilt zijn afgeronde zwarte snavel op, slaat zijn vleugels uit, en gaat er vandoor terwijl ik alweer ben afgeleid door twee grutto’s die luidruchtig rondjes beginnen te vliegen boven mijn hoofd. Waarschijnlijk denken ze dat ze hun nest tegen mij moeten verdedigen, dus ik skeeler maar gauw door.