Maar de herinnering blijft
Soms is de muziek zo mooi dat ik er een beetje buikpijn van krijg. Als de accordeon de draden in mijn hoofd bespeelt zou ik willen dat ik de secondes uit kon rekken, zodat ze niet steeds door mijn vingers glippen. Maar tegelijk ook niet, want de muziek ís het verstrijken van de tijd. Het ritme waarop mijn vervoering drijft, de kadans van de vergankelijkheid.
Maar dan, als je wilt, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Om jezelf te doen geloven dat er nooit een eind zal zijn.
En toch is voordat je het weet de avond weer voorbij.
Dit soort avonden gaan eigenlijk altijd veel te snel voorbij. Gelukkig blijven de herinneringen wel inderdaad.
Precies :)
Bij toeval uitgekomen, jij blogt nog altijd. Hoe is het met je ondertussen? (Hans van hansdezwans)
Hallo Hans, leuk om je hier nog eens terug te zien! Ik blog sporadisch nog, want ik heb het eigenlijk te druk voor inspiratie, maar heel af en toe druppelt er nog wat uit mijn spreekwoordelijke pen.
Met mij gaat het goed, met jou ook? Wat is er met je weblog gebeurd?
Ik heb je een mail gestuurd.