Als mijn gedachtes niemand boeien
mijn hoofd steeds met de inkt blijft knoeien
de zinnen ongeordend groeien
en ik ze dwingend kort moet snoeien,
als ik hardvochtig uit blijf roeien
kunnen toch nog woorden vloeien
voorzichtig in de leegte bloeiend.
Plots dringt zich die geur op
ik kijk naar buiten
was vergeten dat ik zat te wachten
op de spetters op de ruiten
die de droogte wat verzachten
maar het is alweer gestopt.
Alles, behalve dat.
Geel en zwart,
en als een idioot vallen we naar beneden.
Links, rechts, boven, onder
wordt je in de schoot geworpen,
maar de kans op genade is al vergeven.
Totdat: de remmen piepen denkbeeldig.
Stoot ik daardoor nog mijn kop tegen de hoofdsteun
en hebben we alles weer gehad.
De kou snijdt.
Ik wacht op jou,
in de oostenwind
eigenwijs als een klein kind
omdat je terug moet komen.
Of je wilt of niet
zonder jou ben ik verloren,
maar mijn koppigheid ten spijt
gaat je deur niet open.
Ben ik je echt kwijt?
Hier en daar niets bijzonders.
Ik kijk omhoog,
het plafond
wit
de lamp
aan
schaduwen op het reliëf
en ik beeld me in dat ik al het andere niet zie.
Niet de prikkende ogen,
niet de alcohol en haar gevolgen,
niet de harde woorden die uit monden ontsnappen
en de vloer bezaaien.
Ik ben ik.
Jammer voor hen.
De bloemen vrolijk in het gras,
dicht of open.
Ze bewogen op het doek
voorzichtig maar vastbesloten.
Een aquarel die leefde
als het gaan van de seizoenen
omdat hij in de regen was verzopen.
Twee seinpalen liggen doodstil in de berm. Auto’s hobbelen voorbij en treinen razen, maar zij doen niets meer. Ze liggen daar maar, en niemand weet waarom.
De anders zo machtige silhouetten, zwart en statig langs de rails, geveld. Hun ladders krom.
Vol van prachtige verhalen, maar ze hebben geen mond.
Dus het komen en gaan van de seizoenen, van locs, wagons en boemels, het verdwijnt in de tijd en verstomt.
Het was een koude nacht,
Het zonlicht nog witgeel
en ik beleef weer in een roes
hoe ik het voor het eerst zoiets zag.
Een mysterieus geheel,
een winterwonder op een lentedag.
Het jonge groen en de rijke bloesem,
gevangen in een koninklijk tafereel.
Pegels aan elke knoest,
bomen als sculpturen in het landschap:
een levend ijskasteel.
Ik vroeg lief aan de printer: print alleen maar zwart,
maar blauw was schijnbaar alles wat ‘ie voor me over had.
Zo gaat dat tegenwoordig, individualisme aan de top,
en mijn blaadje bleef zo’n beetje leeg want de blauwe inkt was op.
Alles verdween in de mist. Je gebukte gestalte.
Ik bleef je naroepen. Het was buiten mezelf, het was de boosheid die schreeuwde in mijn hoofd en ontsnapte.
Toch kwam je terug toen de zon tussen de bomen brak.
Ik zei niets meer, het was op, het was leeg. Huilde alleen toen je me in het gele glinster vastpakte en zonder woorden suste.