Het wordt nooit meer hetzelfde. De liedjes van vroeger, ze herinneren me er stuk voor stuk aan dat alles toen zo veel makkelijker was.
Ik wist niets van de pijn.
Vraag maar niet waarom. Niet aan willen denken, dat is het ergste, en toch het beste. Op vergeate na dan. Vergeate is beter, als je kunt. Soms zou je met je kop tegen de muur willen slaan. Maar dat hoeft hier niet. Er zijn, dat is genoeg, de massa doet de rest als de muziek begint. Het wordt allemaal uit je gebeukt, zoveel waanzin dat je nergens anders aan denken kunt. En dansen tot je stijf bent. Ik kan het niet, vergeten, maar soms toch voor even.
De godvergeten blues: de piano, af en toe de saxofoon en een loepzuivere stem. Dat ben ik, nee, dat zóu ik kunnen zijn. Hoe had ik dat uit het oog kunnen verliezen? Als je alle puzzelstukjes bij elkaar legt is er geen andere oplossing en dat wist ik allang. Ik zou kunnen zingen, ik zou mezelf kunnen begeleiden of een band samenstellen uit mensen die dicht bij me staan, ik zou mijn eigen liedjes kunnen schrijven. Waarom ik dan steeds iets anders doe, ergens anders zoek, ik weet het niet, ik heb werkelijk waar geen idee. Het zal wel makkelijker zijn op de een of andere manier.
Dit liedje gaat over een boom die vroeger midden in de uitgestrekte peelvlakte stond. Vanwege zijn bijzondere vorm werd de ‘Kamelenboom’ een orientatiepunt voor boeren uit de omgeving.
Een nummer op verzoek van Rowwen Hèze’s vorige bassist, met een hele leuke tekst en muziek waar je gewoon ontzettend vrolijk van wordt, zonder dat het irritant is. En nu hebben ze ook nog een simpele maar grappige clip gemaakt. Soms valt alles ineens samen.
Ik vong meejzelf wat gewoen
ik zaag meejzelf hier al stoan
als enne doedgewoene boem
verder dor ’t leave goan
Ik grujde op met veul geduld
takke als ’n silhouet
in de vurm van enne bult
en inens toen waas ’t net
leek ik op enne kamiel
tusse de smele van de Piel
Kamiel van de Piel
ik wies de weg
in dit landschap groet en leag
Kamiel van de Piel
langs de kant
mien wortels deep heer in ’t land
de spoare in ’t zand
Ik vong meejzelf wat gewoen
ik zaag meejzelf hier al stoan
als enne doedgewoene boem
verder dor ’t leave goan
We hadden het over zijn nieuwe autoradio. Eentje waar je een usb-stick in kan steken met alle muziek die je maar wilt.
Ik dacht aan de liedjes van Rowwen Hèze, vroeg me af welke hij ook leuk zou vinden, en droomde automatisch terug naar de auto van mijn ouders met die grijsgedraaide cd-wisselaar. Elk album is een andere herinnering. Een vakantie, een dagje uit, of simpelweg thuiskomen. En toen wist ik het.
“Ik weet wat we moeten doen. We moeten ’n Hemel op Aarde op je stick zetten en in de auto draaien. En dan maken we heel veel nieuwe, fijne herinneringen.”
Hij vond het een goed idee. En bij die gedachte was er al iets veranderd. Door die gedachte al minder pijn bij de muziek en meer levensvreugde. Denk je eens in, al die leuke dingen die we samen doen. Bijna wekelijks wel ergens met de auto heen. Zo fijn.
Niets meer dan dit lied trekt mijn gedachten terug naar de tent.
Meestal, als ik die stem hoor en die accordeon, de trompet, dan waan ik mezelf op het Limburgse platteland. De velden, het groen, de dorpjes, bruine kroegen, de doodgewone huizen met hun mensen. De gastvrijheid en gezelligheid. Een reis door de tijd van pakweg 1960 tot hier.
Maar Gebrouwe in Limburg is niets van al die fantasie, het is één en al herinnering. Dan heb ik diezelfde kleren weer aan en sta op het podium en zing, met de accordeons, de gitaren, de fanfares, de zes mannen, honderden muzikanten om me heen. Dan geniet ik opnieuw van een heel bijzondere dag, een dag waarop ook nog eens zo veel mensen kwamen kijken speciaal voor ons. Allemaal even enthousiast. In een enorme tent op een veld, een plek die maar één week per jaar bestaat en toch zo muf is als een oud café. Omdat er geleefd wordt. Een hele fijne plek.
Ineens word ik gegrepen. Ik verstijf. Niet dat ene nummer, denk ik, niet nu…
Het is al te laat. De muziek gaat door mijn lijf, het bloed stroomt weer door mijn aderen net als toen. De pijn, die onbeschrijflijke pijn. De doodse leegte van twee jaar geleden, kil als het winterse daglicht. Het duizelt.
Ik was minstens net zo in de war van het leven als dit nummer.
En vooral teleurgesteld. Het verdriet is nog net zo scherp als de noten. Ik wil niet herinnerd worden. Zeker niet als hij er niet is. Niet als ik in het eentje dragen moet, omdat geen enkel ander het begrijpt.
Hij begrijpt het ook niet, maar hij zal moeten. Hij zal me moeten troosten, op zijn minst.
Ik veel te vrolijk, jij veel te dronken. Op onze nette schoenen. Wie er om ons heen stond deed er even niet toe. We zongen en speculeerden over basloopjes en saxofoonsolo’s.
“We kunnen wel een band beginnen met zijn tweeën”, zei je.
Ik keek in je ogen.
“Ja”, zei ik.
Het kan met jou alle kanten op als je te diep in het glaasje hebt gekeken. Maar dronken of niet, als je per ongeluk met een te leuk idee komt houd ik je er aan.
Zou het ook dit jaar weer lukken? Dat is altijd maar weer de vraag, en zoals gewoonlijk duurt het langer dan we denken, krijg ik er een zenuwenmaag van.
“Als die deuren nu niet open gaan…” Prompt zie ik iets bewegen en slaan alle deuren onze kant op. Oog in oog met een van de bewakers die na het openen niet weten hoe gauw ze aan de kant moeten springen. Rennen. Rennen! Half struikelend over mijn eigen benen een zee van flitsende camera’s tegemoet. Maar daar gaat het niet om. Daar moet ik omheen, verder, naar de andere kant van die tent die zo ontzettend groot is als hij leeg is. Halverwege haalt iemand me met een rotvaart in. Geeft niks. Ik hoef niet de eerste te zijn. Als we maar een goed plekje hebben. Middenvoor is niet de meest geliefde plaats, omdat het gebeuk er het hardst is. Maar wat kan ons dat schelen? Het zicht is er het best en met de dranghekken in het vizier ren ik als vanzelf.
“Zijn jullie weer een beetje fris?” vraagt Tren de volgende ochtend. Hij wijst vanaf het podium naar beneden. “Jullie stonden gisteravond daar vooraan in het midden.”
In april boekten we voor het zesde jaar op rij kaartjes voor de Slotconcerten van Rowwen Hèze. Je zou misschien denken dat het na zoveel keer gaat vervelen. Maar Rowwen Hèze gaat nooit vervelen, want ze komen altijd met iets nieuws. Zo was het optreden met zes gastmuzikanten tijdens deze editie een schot in de roos. Maar er was meer.
Wat we in april nog niet wisten, was dat deze band met een initiatief zou komen waarvan iedereen met zijn oren stond te klapperen. Ze wilden voor hun dertigjarig jubileum een single opnemen met iedereen die maar mee wilde doen. Wie mijn weblog volgt weet het: ze kregen het voor elkaar en zus en ik deden mee. Op 30 september kwam de single Gebrouwe in Limburg uit. En enkele dagen later kregen we een uitnodiging. Op de slotconcertzondag zou Gebrouwe in Limburg éénmalig live uitgevoerd gaan worden.
En dus was het nog niet allemaal voorbij toen we gisterochtend na vijf uur slaap wakker werden met spierpijn en enkele beurse plekken. Bepakt met een accordeon en heel veel keelsnoepjes om de stembanden – voor zover dat nog mogelijk was na een avond schreeuwen – weer in vorm te krijgen reden we door de optrekkende ochtendmist en de uitgestrekte Limburgse velden terug naar waar we ’s nachts vandaan waren gekomen. En enkele uren later stonden we op het podium met Rowwen Hèze en nog 280 andere muzikanten, voor een uitverkochte tent.
“Oktober overvalt ons ieder jaar.”
Ik vond die tekst van Bløf altijd maar raar. Ik had nooit moeite met de herfst.
Maar alles veranderde. En nu overvalt oktober me ieder jaar. Nu is de herfst als een struikrover tussen de verkleurende bladeren. Als een schurk die me aanvalt uit het niets en mijn dromen steelt, mijn hoop vermoordt. De herinneringen aan de pijn waaien door de kille lucht. Rijten de littekens op mijn hart weer open. Het regent er naar binnen in oktober.
“Oktober is de wreedste maand,
oktober,
met de dingen die voorbij gaan maar wel ergens blijven hangen.
Ze komen steeds weer bij ons terug,
ergens in oktober.”
Het is net alsof ik de tijd nog terug zou kunnen draaien. Het is net alsof het iets uitmaakt dat het vandaag twee jaar geleden is, alsof ik nog naar binnen zou kunnen lopen en zeggen: doe het niet. Doe het alsjeblieft niet.
Ik kan zo vaak naar binnen lopen als ik wil, maar niets verandert en de minuten verstrijken, hoe tergend langzaam ook, ze verstrijken. De tijd glipt voor het derde jaar weg tussen mijn vingers terwijl ik eenzaam wakker lig op de plek waar het gebeurde.
Veel verandert, maar pijn die is geweest kan nooit meer uit het verleden worden gewist. Zoals die over het begin van een relatie, verstrikt geraakt in een geheim, in ontrouw en afvalligheid. Oktober. Wat een mooie herinnering had moeten worden, vuil als een dief in de klamme nacht. Morgen zijn we twee jaar bij elkaar, maar morgen vier ik helemaal niets.
