En plots is het een echte septemberochtend. Een koele, heiige ochtend, met kleine dauwdruppeltjes op alles wat groeit of gegroeid heeft. Door het nog dichte donkergroen vallen zonnestralen die het daglicht breken. De eikels en beukennoten die al weken op het fietspad liggen krijgen plots een andere betekenis.
Het wordt herfst.
Is het niet prachtig?
September. Hoe langer ik over het woord nadenk, hoe mooier ik het vind.
Het is misschien wel de laatste warme dag van de zomer en ik fiets naar mijn werk. Mijn ogen gaan langs de bermen die eindelijk weer groen zijn. Ik kijk naar alles wat bloeit: de paardenbloemen en het boerenwormkruid, de margrieten en het duizendblad, de korenbloemen en de akkerdistel, de vlasleeuwenbek en het muurhavikskruid, de haagwinde en de weegbree, de springbalsemien en de duizendknoop en natuurlijk de klaver en het koninginnekruid.
Voorbij de berm groeien onrijpe bramen. In de verte koert een duif. De zon glinstert in de bomen met haar lage stralen.
Het is net of de zomer nog moet beginnen.
Ik dacht dat ik de foto’s van schaatsen in de Peel, 2012, voorgoed kwijt was geraakt. Maar ik heb ze toch nog teruggevonden op mijn computer. Dus het kan me even niet schelen dat het zomer is.
De hitte likt. Met plakkerig speeksel overal, en de warme wind doet er alleen nog maar een schepje bovenop. De mussen vallen niet van het dak, want er is allang geen mus meer te zien. Ze weten wel beter.
Wij niet. Wij zetten tevergeefs onze airco’s aan, en warmen de aarde daarmee nog verder op. Het gras is geler dan de kanaries die hun hoogtijdagen vieren. We maaien het toch. En als de regen komt spoelt het water in rivieren weg door de straten, maar desondanks zullen we juichen.
We zijn allemaal gek geworden. Terwijl we als zotten met onze uitlaatgassen over de planeet crossen, tellen we op onze rekenmachines met zonnepanelen – uit een donkere lade – terug naar het laatste uur. Waren we niet allang gestoord, dan zijn we het nu, want wie kan er denken met deze temperatuur?
Op deze plek zou ik uren kunnen staan en kijken naar de kolkende rivier. In de koele nevel op de houten brug, de schaduw van de oeroude bomen. Omdat het nooit hetzelfde blijft.
Ik zou het water willen zijn dat van boven naar beneden op de rotsen klettert. Me laten meevoeren door het dal, soms rustig kabbelend langs de bloemrijke oevers, soms met hoge snelheid door ruige stroomversnellingen, soms in duizelingwekkende dieptes stortend. En als ik dan hier aankom, hier bij deze brug, zou ik dat ene spatje zijn dat in het geklater op één van de rotsen belandt en verdampt in de zon. Zodat ik terug kan drijven, in een wolk, terug naar de hoogste bergen waar ik als een sneeuwvlokje langzaam zou neerdalen op de Taschachferner.
En daar zou ik dan van het uitzicht genieten, de rest van de dag en ’s nachts onder de sterren, totdat het eerste ochtendlicht me doet smelten. En dan begint alles weer opnieuw.
Daarom zou ik hier uren kunnen staan en kijken en fantaseren.
Gewoon even je gedachten je gedachten laten. Wanneer doen we dat nog, in deze tijd van televisie en internet en – véél erger nog – sociale media en whatsapp? Mijn brein is horendol van al het virtuele gehol tussen het nieuws en te onderhouden contacten en speculaties over de al dan niet naderende apocalyps. En bovendien zo lek als een vergiet omdat al die informatie simpelweg niet op te slaan is.
Maar hier kan het. Hier op de grens tussen hemel en aarde, tussen zomer en winter, tussen wonderen en bestaan. Ik verwonder me als ik hier sta. Nauwelijks verbonden met het wereldwijde web, maar zoveel meer met de natuur. Gewoon staan, zitten of lopen en kijken. Vooral kijken. Naar de witte bergtoppen, die hoe verder je klimt alleen maar hoger lijken te worden. Naar de mensen die mieren in het dal. Of niet, omdat kijken naar de kleine bloemetjes en insectjes ook leuk is, en kijken waar je je voeten neerzet in het bijzonder de moeite waard op deze ongeplaveide paden. Het kan allemaal zo simpel zijn: eten, lopen, slapen. Dag na dag. En alleen maar denken over de dingen die het leven zo mooi maken.
