Als mijn gedachtes niemand boeien
mijn hoofd steeds met de inkt blijft knoeien
de zinnen ongeordend groeien
en ik ze dwingend kort moet snoeien,
als ik hardvochtig uit blijf roeien
kunnen toch nog woorden vloeien
voorzichtig in de leegte bloeiend.
Misschien is het opgevallen dat mijn weblog even offline was. Dat komt omdat ik het tegenwoordig allemaal niet meer zo goed kan bijbenen (beter gezegd is mijn weblog – wegens tijdgebrek, voor velen wellicht herkenbaar – achter de schermen nog erger verwaarloosd dan voor op de schermen). En omdat mijn provider vanalles met mijn webhosting aan het uitspoken is waar ik niet om heb gevraagd, waar mijn weblog momenteel (blijkbaar) niet eens op kan draaien en waar ik binnenkort ook nog extra voor moet gaan betalen. Irritatiefactortje. Maar goed, ik ben weer terug, en dat is het belangrijkste natuurlijk.
En dankzij Jaap heb ik bovendien ook nog plannen om het binnenkort allemaal eens grondig aan te pakken.
Nu nog nieuwe inspiratie krijgen zodat het ook zin heeft. Want zonder schrijfsels kan ik net zo goed helemaal geen weblog hebben. Gelukkig heb ik voor vandaag weer het een en ander zwart op groen (ook al is het niet veel soeps), dus ik zeg welterusten!
Plots dringt zich die geur op
ik kijk naar buiten
was vergeten dat ik zat te wachten
op de spetters op de ruiten
die de droogte wat verzachten
maar het is alweer gestopt.
Een warme zomeravond. De ramen staan wijd open, een zacht briesje waait door de huiskamer en neemt de bastonen van een band in de verte met zich mee.
Zo’n avond. Ik heb gelijk spijt dat ik niet met mijn vriendinnen bij dat optreden ben. Ik heb geen idee wie, wat, waar of waarom, maar hoe dan ook is het veel te lang geleden dat we lekker hebben gedanst in de gekleurde lichten, blote voeten in het gras, geplukte bloemen in ons haar. Het maakt niet uit wat er precies gespeeld wordt, als er maar beweging in zit. Dan dansen we tot het donker is en langer nog. Zo’n avond waar geen eind aan hoeft te komen, als de muziek is afgelopen kletsen en lachen we tussen de krekels. Fietsen we langzaam naar huis omdat we nooit uitgepraat zijn. Samen kijken naar de maan en sterren op de stoep voor het huis.
En de volgende morgen gewoon vroeg op. Want beter nog dan zomeravonden zijn de koele ochtenden. Een hele dag nog voor je.
Ik gebruik geen Facebook. Dat wisten jullie vast al. De reden dat ik nooit aan Facebook ben begonnen is dat ik al die verschillende social media maar overbodig vond. Om vierkante ogen van te krijgen. Inmiddels heb ik overigens wel allang Twitter, en dus alsnog vierkante ogen, maar gelukkig wel minder vierkant dan in het geval dat ik Facebook én Twitter zou hebben. En een privacyschandaal later ben ik blij toe. Geen Facebook voor mij.
Maar toch heb ik in mijn eerste zin een beetje gelogen. Heel af en toe gebruik ik toch Facebook. Dat zit namelijk zo: ik heb een gedeactiveerd account en de enige reden om het soms een paar dagen te activeren is als ik naar een Rowwen Hèze-concert ben geweest (zoals vorige week). Kijken of er nog foto’s zijn waar ik op sta. Of andere mooie foto’s natuurlijk.
Typisch dat alleen dat bandje waar ik zo verknocht aan ben dit soort dingen voor elkaar krijgt. Toen ik een Twitteraccount aanmaakte was het niet anders: ik wilde ze volgen. En nu ben ik er ook nog achter gekomen dat ze een album op Spotify hebben staan dat ik nog nooit in de winkel heb zien liggen. Al mijn principes gaan overboord door die lui. Waarschijnlijk eindig ik als irritante ouwe stalker die alles ervoor opgeeft en in een aftandse caravan moet slapen met een paar flessen gestolen wijn om enigszins warm te blijven. Gevaarlijke hobby dit.
Op deze plek zou ik uren kunnen staan en kijken naar de kolkende rivier. In de koele nevel op de houten brug, de schaduw van de oeroude bomen. Omdat het nooit hetzelfde blijft.
Ik zou het water willen zijn dat van boven naar beneden op de rotsen klettert. Me laten meevoeren door het dal, soms rustig kabbelend langs de bloemrijke oevers, soms met hoge snelheid door ruige stroomversnellingen, soms in duizelingwekkende dieptes stortend. En als ik dan hier aankom, hier bij deze brug, zou ik dat ene spatje zijn dat in het geklater op één van de rotsen belandt en verdampt in de zon. Zodat ik terug kan drijven, in een wolk, terug naar de hoogste bergen waar ik als een sneeuwvlokje langzaam zou neerdalen op de Taschachferner.
En daar zou ik dan van het uitzicht genieten, de rest van de dag en ’s nachts onder de sterren, totdat het eerste ochtendlicht me doet smelten. En dan begint alles weer opnieuw.
Daarom zou ik hier uren kunnen staan en kijken en fantaseren.
Gewoon even je gedachten je gedachten laten. Wanneer doen we dat nog, in deze tijd van televisie en internet en – véél erger nog – sociale media en whatsapp? Mijn brein is horendol van al het virtuele gehol tussen het nieuws en te onderhouden contacten en speculaties over de al dan niet naderende apocalyps. En bovendien zo lek als een vergiet omdat al die informatie simpelweg niet op te slaan is.
Maar hier kan het. Hier op de grens tussen hemel en aarde, tussen zomer en winter, tussen wonderen en bestaan. Ik verwonder me als ik hier sta. Nauwelijks verbonden met het wereldwijde web, maar zoveel meer met de natuur. Gewoon staan, zitten of lopen en kijken. Vooral kijken. Naar de witte bergtoppen, die hoe verder je klimt alleen maar hoger lijken te worden. Naar de mensen die mieren in het dal. Of niet, omdat kijken naar de kleine bloemetjes en insectjes ook leuk is, en kijken waar je je voeten neerzet in het bijzonder de moeite waard op deze ongeplaveide paden. Het kan allemaal zo simpel zijn: eten, lopen, slapen. Dag na dag. En alleen maar denken over de dingen die het leven zo mooi maken.
Elke maandagavond gebeurt het. Als ik mijn saxofoon, warm geworden van het spelen, in een rustmoment met de hals over mijn schouder leg en mijn handen om haar gouden buik vouw. Dan word ik een beetje week in mijn maag, alsof ik verliefd op haar ben, alsof ik een dierbare omhels.
Ze is, letterlijk eigenlijk, een verlengde van mezelf geworden. Zoveel belangrijker geworden dan ik ooit had gedacht – en dat na al die jaren waarin ze naast de piano stond te verstoffen, niemand naar haar omkeek. Dat maakte haar niet uit. Zij heeft alle geduld van de wereld.
Ik niet meer. Ik wil al het geluid uit haar halen wat in haar zit. Steeds nog ietsje beter worden. En samen met het orkest de prachtigste concerten geven voordat het niet meer kan.