Kalfje

16 oktober

Toch niet veel mensen kunnen zeggen dat ze een koe vanuit hun woonkamer (en dan NIET op de tv, computer, enz :P) kunnen zien kalveren. Maar deze dag was ik de gelukkige. Per toeval, want eigenlijk zat ik, zoals meestal, achter de computer. Alleen werd ik opeens vreselijk misselijk, dus besloot ik maar op de bank te gaan liggen.

Achteraf ben ik blij dat ik zo misselijk werd, anders had ik nooit gezien dat Ben Willems, de overbuurman, met een emmer de wei in kwam, en was ik ook nooit gaan kijken wat hij daar ging doen.

Maar nu deed ik dat wel. Hij liep naar een koe toe, die er nogal uitgeteld bij lag. Ik dacht in eerste instantie dat ze ziek was, maar toen ze enigszins van Ben geschrokken opstond en wegliep werd het duidelijk: haar buik was zo dik dat ze erger waggelde dan een pinguïn en twintig meter verderop maar weer ging liggen.

Ben ging er natuurlijk achteraan (het was geen erg spectaculaire achtervolging hoor) en ook zoon Johnny kwam erbij. Ik als een speer naar de keuken om een verrekijker te halen… (ik ben helemáál niet nieuwsgierig!) Toen ik de koe weer in beeld had was het al zover: twee pootjes en het kopje van het kalfje waren al tevoorschijn gekomen. De rest kwam er meteen achteraan, alles erop en eraan. Zoo lief! :D

Moeder kreeg even de kans om het af te likken, maar toen kwam de kruiwagen en moest het jong mee naar binnen. Beetje zielig wel; na een minuut of vijf was de koe haar kalfje nogal kwijt en begon ze angstig te loeien. Maar die avond zouden ze elkaar wel weer zien :)