Je slaapt.
Je geeft geen krimp, je hoort mijn huilen botweg niet,
je geeft allang geen ene moer meer om mijn radeloos verdriet.
Ik leg mijn hand op je wang en draai je hoofd dwingend naar me toe.
Je aders kloppen in je hals en jij slaapt door, ben je zo moe?
Verachtend kijk ik naar je prachtige gezicht,
die ogen die me smelten deden, maar nu weet ik wie er naast me ligt.
Stik er maar in, ik sta op, loop naar de schuur
waar ik precies hetgene vind dat me kan bevrijden van dit vuur.
Ik pak de handboor stevig vast en maak een gaatje tussen je longen
en ik vind er wat ik zocht, leeggegeten, hard, verwrongen.
Ik bevrijd je heel zorgvuldig van je stenen hart
en smijt het woedend op de grond; beter niets dan kil en zwart.
Ik kus je, jou bewaar ik zodat het niet meer kan gebeuren
dat een man de kans krijgt om mijn hart weer te verscheuren.
Poeh…Heftig. Al is woede misschien een effectievere emotie dan verdriet.
Ja… Ik geloof het wel.
Ai… :(
Dat klinkt niet best.
Al is het wel geweldig mooi geschreven…
Uhu. Maar daarom ook deel twee :)
Oh en thanks! :)
Heel erg mooi geschreven idd, de woede is knap voelbaar meis….. waar komt die frustratie ineens weer vandaan?
Tja. Dat borrelt zo af en toe op zoals dat gaat… Zeker als dingen een x aantal maanden, een half jaar, een jaar geleden zijn.
Ik snap hem…..