Mutatio immutabilis
De kou is terug. Onvermijdelijk, onbedwingbaar,
snijdend in de diepte van je lichaam.
Je laat je bevangen, teneinde.
Hij tekent het verlangen en de hoop op je huid met scherpe pennen, krassend, de littekens achterlatend.
Besmettend.
Je blijft voor altijd wachten op het rinkelende ijs, de witte zon, de lage verte
en de pijn van het smelten.
Ik heb het kouuuud!
Ik vind ‘de pijn van het smelten’, mooi gekozen: hoewel ik de sneeuw rot vind, is het altijd jammer om het te zien verdwijnen.
Ik vind het ook koud. Ik kwam met bevroren voetjes aan op de universiteit vanmiddag. Tegenwind is de ‘killer’.
Maar dit stuk gaat volgens mij helemaal niet over die (letterlijke) kou buiten. Maar over verlangens, liefde maar vooral alleen achterblijvende: misschien wachtend.
(En voetjes is geen goede benaming voor schoenmaat 45 grote poten.)
Ja, maar het zien smelten van de sneeuw valt bij mij nog in het niet naast het verlangen naar natuurijs.
Eigenlijk gaat het wel gewoon over de kou. Maar jouw interpretatie is vele malen mooier :)
Once again: je titel is wow! En de rest ook. Mooi hoe je het beeld van een gevoel kan schetsen.
Ik heb liever kou én sneeuw, dan alleen kou..
Mooi geschreven trouwens :)
U had in dit geval gewoon moeten bluffen gekkerd. Nu doet u af aan uw eigen stukje :-P
Niet alle dingen hebben een dubbele bodem. (Voor ijs zou dat dan wel weer handig zijn, als iemand er doorheen zou zakken!)
U (ik dus) houdt niet zo van bluffen. Wel van Bløf overigens.
En inderdaad, niet alles heeft een dubbele bodem, dus gaat het gewoon over de kou. Wat stiekem ook wel mooi is :)
machtige mooie manier van schrijven heb je ,
met hart en ziel
ik ga jou eens volgen :-)
Dankje. Je bent welkom!
Hihi, elke keer als ik m’n eigen stukje zie moet ik even op Buienradar kijken of het nog wel vriest overal. Gelukkig wel :)
Stop daar maar mee. Dadelijk wijs ik jou nog aan als oorzaak van deze winter waar geen einde aan komt :-P
Doe maar. Helpt toch lekker niks. :D
(-3.8 ºC)
Je bent trouwens niet de enige die de kou beu is, de eerste sneeuwklokjes beginnen hier de kop al op te steken!
Mooi geschreven, vooral: ‘Hij tekent het verlangen en de hoop op je huid met scherpe pennen, krassend, de littekens achterlatend.’ vind ik heel mooi.
En ook als je het stukje leest vanuit het perspectief dat het niet over het weer buiten gaat, blijft het ontzettend tekenend. Heel goed geschreven.
Wauw, zeer goed geschreven!