Lied vur Limburg

De moeiste weg van dieze werlt
lupt in ’t zuiden dor ’n veld
’t jonge blaad, kiek hoe ’t dreit
als de wind wat harder weit
als d’n ierste lange lentedaag
giet ligge in ’t graas,
en d’n ierste lange slok
op ’n terras neave de Maas
en de wolke en de heuvels weare berge,
en alles wat nog mot dat duj ik merge.

De moeiste weg van dieze werlt
lupt in t zuiden dor ’n veld
‘asperges vers, iederen daag’
stong op ’t bord wat ik net zaag,
straks dan brukt ’t zand,
straks dan guft de grond
meej ’n geschenk woaran ik denk
met water in de mond.

De moeiste weg van dieze werlt
lupt in ’t zuiden dor ’n veld
de berkeboem, ’t velt ok ni mei,
verbleekt wat beej de paarsen hei,
an de horizon de schieve schouw
din allang gen wolk mier rakt,
d’r woent nog stieds dezelfden opa
din dezelfde grapjes makt
en ’t heuj dat mot nar binne vurdat ’t reagent,
in t café doar wuurdt `t huwelijk ingezeagend.

De moeiste weg van dieze werlt
lupt in t zuiden dor ’n veld
’t kronkelpaad, langs ’t station,
woar oeit ’n lange reis begon
de beum ze weare groet
ik kan de kerk hast neet mier zeen
en d’r zinge doezend vogels
en ze halde zich neet in,
ik zuj ze gear vur dit concert wille beloene
heer in ’t boeteland, in Limburg blieve woene

Straks dan giet ’t loos,
straks dan is ’t fiest,
en van al dat denke an straks geniet ik nog t miest…

(Jack Poels – Rowwen Hèze, Lied vur Limburg, 2007)