Slovenië
Vanuit mijn gesloten ogen spoelt de hoofdpijn uit me weg op het geluid van de rivier.
Mijn verbindtenis met het grind brengt koelte vanuit mijn rug naar overal.
Ik adem de Sloveense lucht in en opeens voel ik hoe de aarde me al mijn hele leven in draaiende beweging brengt. Mijn buik voelt mee en kriebelt.
Zo ver weg. Ik ben sterk en tegelijk machteloos.
Dus laat ik mij nu enkel nog meevoeren in een onbekende cirkel. Voor ik de bekende weer zal moeten verkiezen.
wow mooi geschreven. En dan nog iets. Ik hoop dat je ‘het’ al achter je hebt kunnen laten.
Het, het. Er is zoveel het wat achterlaatbaar is. Wil ik wel? Mag ik wel? Kan ik wel?
En waar precies dan, is achter mij? Moet ik het compleet vergeten of mag het zich nog ergens in mijn achterhoofd vervelen?
In ieder geval heeft het ook altijd een naam en namen zijn er om genoemd te worden. Op zijn minst heet het dan probleem.
En dat terwijl je stiekem het best weet.