Ik weet dat je nog keek

en zwaaide, toen ik weg was. Het geheim dat in mijn ogen lag had zich verscholen achter de vage spiegeling van geluk. Je waardeerde de glimlach die mijn verhaal een moment onthulde. Blijkbaar zag je niet hoe leeg ik was. Er blonk iets van een leugen in mijn blik.

–

Als je het had geweten, dan was alles anders geweest. Zoals nu, twee kille woorden, de korte lach die niets vertelt. Toch weet je van niets. De leugen leeft nu boven me, waar hij zich onttrok aan ons beiden. Niets heeft nog met geluk te maken. Die ene blik was een moment dat zich niet hoorde te herhalen. En de reden dat wij dat allebei weten, heeft nooit bestaan.