Nacht van de cavalerie

Op die ene straathoek was het onontbeerlijk. Het was geen plek om te blijven. Het was er grijs, donker en de ramen zoemden. Er hing een onheil dat aan je knaagde, de horizon leek hordes van razernijen op je af te sturen, zware machines, galopperende paarden. Loeiende sirenes. Je hoorde het in de verte, de kolkende vlagen die gierend langs de weg omhoog rolden en met een rotvaart naar je toe kwamen, tussen de gebouwen door, over de brug, om je als het geluid oorverdovend werd recht in je gezicht te slaan. Je van je benen te sjorren, het scherpe zand in je ogen, de angstaanjagende kracht die je voelde.
Als het stil werd moest je weer aanhoren hoe de nacht op honende toon de volgende lawine in je oren fluisterde, en je wist steeds dat het niet bij bedreigingen zou blijven.

Op die plek, waar de rand van de afgrond loerde, was het waar jij je probeerde te verschuilen, je te weren, maar tevergeefs. Door de wind werd je steeds weer uit je verstopplek gedrukt, hij scheurde je hart, verstoorde je zoektocht. Je raasde van woede toen je ging liggen.