Motacilla alba
Er zat een vogeltje in het gras. Een schattig grijs vogeltje met zwart en wit. Eentje die ik niet herkende. Ik besloot me af te vragen wat voor beestje het dan wel niet zijn moest; alles was op deze mooie dag immers beter dan de bioinformatica waarvoor ik in dit bedompte lokaal zat.
Een kwikstaartje was het, zo vond ik. Het diertje deed zijn naam eer aan en rende behendig tussen de bloemen heen en weer. Als het vloog, spreidde het zijn mooie zwart-witte staart uit.
En zo nam het me mee naar boven, over de gebouwen, weg van de stad. Langs bossen en rivieren, over de zee, ver weg. We kwamen bij een uitgestrekte vlakte waar de zon op je huid tintelde. Er stonden lage bomen. Langs een smal beekje was het groen, het water was helder. Het was er rustig. En er hoefde vooral helemaal niks.
Toen ik mijn ogen open deed zat het beestje nog steeds tussen de Nederlandse krokussen. Prachtig paarse krokussen in de lentezon. En waarom ook niet; het was minstens zo mooi en ongedwongen.
Maar zelf zat ik nog steeds binnen.
Balen! (Van dat binnenzitten.)
Ja. Weinig aan te doen.
Interesse was meteen gewekt met deze titel :) Mooie vogelvlucht!
:) En dat terwijl het dus eigenlijk een hartstikke gejatte titel is :P
Ik vind ‘kwikstaartje’ op zich al een mooi woord. Nou ja, Motacilla alba klinkt wat deftiger.
Ik houd wel van die latijnse namen. Vooral omdat je ze schuin moet drukken. Motacilla alba. Dat maakt dat een tekst er verzorgd uitziet, dus is tof om mee te smijten in je verslagen. :)
Hei Es (Ego en Uber-ich) : D
“Een kwikstaartje was het, zo vond ik.”
Geeft hier mooi weer hoe je in je eigen wereld van alles kunt omvormen. Een knappe kikker die eigenlijk een lelijke pad blijkt te zijn (enzovoort, enzovoort)
(p.s. die laatste van mij is niet autobiografisch hoor!!)