Anthem of the lonely
Als je hier was, zou ik uren voor je kunnen zingen. Uren zonder klokslag, zonder eind zou ik nemen voor jou. Zo zou ik honderden akkoorden voor je verzinnen, mijn vingers over de piano laten gaan tot het donker werd en we niks meer zagen, en zelfs dan zou ik verder kunnen, want alle kleuren zouden in mijn klanken zitten. Als ik het wilde, zou ik tegelijkertijd op mijn mondharmonica en mijn saxofoon kunnen blazen. Wat je ook deed en wat je ook dacht; elke tekst die je zou kunnen wensen zou ik voor je mijmeren, elk lied zou ik schrijven. Ik zou de hoogste noten fluisteren en de laagste.
Ik zou je naar me toe zuigen met alle liefde die ik heb, ik zou elke toets en elke klep raken met de meest subtiele beweging en de grootste hartstocht. Voor jou. Voor jou zou ik de lucht kussen bij elke inademing. Ik zou elk gevoel voelen, alle verdriet, alle verlangen, de hoop, ik zou je al missen op elk moment dat ik mijn ogen sloot. Ik zou de muziek op jouw aanwezigheid laten drijven, de noten uit je ogen lezen, je handen nemen, je stem, ik zou alle geluid uit je halen en bespelen. Alle pijn zou ik uit alle snaren slaan, alle teleurstelling, en woedend door de nacht schreeuwen, ik zou je naam gillen, je naam, je naam, tot je zwijgend de tranen van mijn gezicht zou vegen. Troostend.
Je bent er niet.
Ik zou hier schrijven hoe mooi dit is. En als je zúlke mooie stukken schrijft, maakt het niet uit hoe lang dat schrijven duurt.
Hoi Es,
Soms kun je ondanks fraaie vondsten […] want alle kleuren zouden in mijn klanken zitten […] ook iets TE aanstormend zijn…
Ik moest bij wijze van voorbeeld denken aan:
Ik zou over gevaarlijk hoge besneeuwde pieken willen klauteren om je een moment in mijn armen te houden. Ik zou oceanen over willen zwemmen al was het maar om je voet te kunnen kussen op een ver strand. Ik zou dagenlang kunnen zwerven om, al was het maar vanuit de verte, je even te zien…
PS: Ik kom zondag als het niet regent.
Kracht zit ‘m vaak in de beperking, al heb ik daar zelf veel moeite mee!
Goed weekeynde en succes,
Hes
Maar als je maar één ding noemt van al die dingen die je zou kunnen doen, kun je het verhaal niet opbouwen (en blijft er bovendien terribly weinig over).
Die ‘maar’ stond er eerst. Maar (!) ik heb hem uiteindelijk toch weggehaald, al kan ik niet uitleggen waarom.
Wat doet het er toe of ik verliefd ben of niet? Het gaat er toch om wat ik opschrijf?
Als moderator hoef ik sowieso niet te helpen met de migratie. Dus ook voor mij is het afwachten wat er gebeuren gaat. En ik hoop dat het nieuwe forum dan wat levendiger wordt dan het oude ;)
Je hebt volkomen gelijk dat er een opbouw in moet zitten, want anders werkt het niet, maar voor mijn gevoel slaat dat door de hoeveelheid + een cesuur [om FF op adem te komen?] een beetje door.
En de anticlimax zou ik veranderd hebben in: Maar je bent er niet. De toevoeging MAAR zou de pijn net iets subtieler maken.
Trouwens mocht je verliefd zijn, hetgeen gezien het seizoen niet verwonderlijk is, dan zou deze hartekreet weer wèl passen, maar dan alleen voor die ene geliefde…
By the way: Ik mis onze ‘conversatie’ op het Oude Forum. Het was, niet verwonderlijk, gelijk afgelopen nadat onze postings ophielden. Werk je nog mee aan deze migratie, want ik herinner me iets van ‘eruit geknikkerd’? Komt er überhaupt nog een spetterend nieuw forum?
Andermaal lekker lente-weekeynde en blijf vooral aanstormen…
Ik vind het juist beter dat je de ‘maar’ hebt weggehaald! De suggestie dat die er zou moeten staan is al genoeg en juist krachtig. Past mooi bij het stuk :)
Het bleef me maar bezighouden:
Maar of geen maar…
‘Helaas’ had ook
nog gekund.
Mina heeft eigenlijk wel gelijk,
is inmiddels mijn {Vlaamse}
achtergedachte!
Mes excuses!
H.
Beter zonder maar, fantastisch zelfs! Sorry, ik ga niet mee in de kritiek ;-)
:)