Naamloos II
Twee treinen later dan vorige week: ik ben er van overtuigd dat mij vandaag niks kan gebeuren.
Totdat ik me bedenk dat die kerel die zijn ogen niet van me af kan houden ook altijd op deze trein staat te wachten. Oh nee toch? Stel je voor.
Ik loop het perron op. Het is nog rustig. Maar nog geen tien seconden nadat ik mijn plek heb ingenomen – strategisch achter een betonnen paal – komt er een bekende gestalte de trap af. Natuurlijk heeft hij me allang gezien. Hij grijnst en ik kijk snel weg. Verschrikkelijk.
Uiteraard eindigt de voorste deur van de trein precies tussen ons in, waardoor ík geen keuze heb en híj gretig naar dezelfde deur loopt. Wat te doen? De trein blijkt honderd keer te leeg om in een druk hoekje te gaan zitten.
En zo zit hij voor ik het weet tegenover me. Ik kijk niet. Die geur van rook, gatverdamme. Laat ik duidelijk zijn: hoe lief een jongen ook is, als hij rookt hoeft hij niet bij mij aan te komen. Ik gruwel zodanig dat zijn geweldige opening pas laat tot me doordringt: ‘Heb ik jou niet eens in het Huygensgebouw gezien?’
‘Zou kunnen.’ Dan maar bot. Direct kijk ik weer naar buiten. Ja, natuurlijk heb je me daar gezien. Dat weet je best.
Zo snel geeft hij uiteraard niet op. Ik ben ook veel te aardig. Het gaat hem allemaal geen moer aan, maar zo onbeleefd kán ik gewoon niet zijn. Dus vind ik mezelf midden in een trein, dingen vertellend die ik helemaal niet zeggen wil, terwijl iedereen meeluistert en – al dan niet hardop – denkt: wat is dat voor doos, zeg gewoon tegen die engerd dat hij zijn kop moet houden en loop weg. Wat een afgang.
Stel je voor. Ik liep het perron op en wachtte af. Er gebeurde niets.
Dat wil zeggen: hij was er wel, maar durfde gelukkig weer niet.
Lijkt er bijna op alsof je het juist wél wil – dat praten – door de manier van schrijven :P
Oh. Dan heb ik gefaald :P
Ik wilde het zelfde zeggen als Jaap hahahaha :) Maar kan het me wel voorstellen hoor dat het vervelend is als iemand zich aan je opdringt… bah!
Hmm. Wat zien jullie in godsnaam wat ik niet zie :P
Haha, heel leuk en herkenbaar :P En ik snap dat je juist niet wilde dat hij kwam praten hoor, maar misschien is dat ook omdat ik er een hekel aan heb om bekenden (ook al vind ik ze aardig) tegen te komen in de trein.
Haha, ik had je ‘stel je voor’ niet opgemerkt en zat al helemaal mee te leven… maar ik weet niet of ik hem nu moet voorstellen als een creep of gewoon een prima jongen met als dik minpunt een nicotineverslaving?
Bah, wat vervelend. Ik durf ook nooit echt onbeleefd te zijn en te zeggen dat ik er gewoon geen zin in heb. Meestal probeer ik iemand af te wimpelen door heel korte antwoorden te geven en zelf geen vragen te stellen, maar de echt volhardende mensen willen die hints niet snappen.
@mille pagine: dat was nou precies de bedoeling, haha ;)
Creep is een groot woord maar hij ziet er wel een beetje eng uit :P