Op perkament
In de herfst lagen er weer honderden woorden op straat. Ik verzamelde ze. Alle kleuren, alle vormen. Tussen keukenpapier droogde ik ze en dan bewaarde ik ze zorgvuldig in dikke boeken.
Prachtige boeken, die ik versierde met mijn pen. Het was werkelijk mooi.
Maar deze woorden, die zo keurig waren, konden niemand raken. Ik bleef altijd alleen.
Nee niet dat einde met alleenheid :( Woorden écht laten raken is trouwens moeilijk.
Toch wel dat einde. Helaas.
Waarom bleef je alleen?
De rest is prachtig om schreven!!
Liefs
Omdat niemand zich wil meten met iemand die te perfect is/lijkt.
Dank je :)
Jou verhalen vind ik echt bijzonder om te lezen…
Niet allemaal kunnen we de wereld veranderen, overnemen…
Ik krijg er een beetje verdrietig gevoel van, het is mooi maar triest….
En: omdat perfect saai is, wellicht.
Heb ik gezegd dat ik de wereld wil veranderen of overnemen?