Daar stond ik in mijn labjas
Of ik even wilde komen kijken. Natuurlijk. Voor wie zou ik niet doen wat van me verlangd werd?
Hij zette het geluid hard toen ik naast hem kwam staan. Op het scherm een jongeman. Vanaf de eerste noot werd ik betoverd. Gevangen in de volle klanken, wat er door degene naast me werd gezegd hoorde ik al niet meer.
Ook de hilariteit die er ontstond toen er ineens kerkorgelmuziek over het lab schalde, kreeg ik amper mee.
Ik denk niet dat iemand zag dat ik mijn blik niet af kon wenden van deze vingers die razendsnel over de toetsen gleden, van de springende pedalen. Ik voelde alle warmte die ik had kunnen voelen, zoals tientallen tonen zich tegelijkertijd door de ruimte boorden.
Toen de muziek stopte, lachte ik de minuten weg.
Youtubelink!
Zucht. Nou, ik heb een half uur gezocht (niet overdreven) en… ’t nog gevonden ook! http://www.youtube.com/watch?v=4nYObbiChLA
Mooie muziek zeg! Je hebt je gevoel erbij ook zo mooi beschreven :)
Muziek kan mij ook helemaal van de wereld brengen. Heerlijk.
Haha, ik zie het al voor me hoe je daar dan staat :P niets mis mee :)
Misschien een iets wat gekke reactie van mij maar was het door de muziek of de muziekkant? Was het eerste wat door me heen schoot sorry ;)
Wat betreft de muziek kwamen er bij mij gelijk weer herinneringen van vroeger naar boven. iedere zondag verplicht naar de kerk…
De muziek. No doubt ;)
Verplicht naar de kerk, dat roept wellicht minder leuke herinneringen op. Voor mij roept orgelmuziek niet echt herinneringen op en ik zou het ook niet snel uit mezelf luisteren. Maar de razendsnelle techniek van deze jongen deed me even aan de grond genageld staan!
“zoals tientallen tonen zich tegelijkertijd door de ruimte boorden.” < wauw. Sorry, soms zijn mijn reacties wat laf met dat gewauw, maar je schrijft zo mooi.
Haha. Dank je :)