Dwaallichtjes
Het is nauwelijks te omschrijven hoe leuk je bent. Ik bloosde er van, terwijl ik geboeid naar je luisterde.
Toch gebeurde er niet veel in mijn hoofd. Nu ik je eindelijk had leren kennen, kwam dat gevoel van lang geleden niet terug: het niet kunnen loslaten. Ik was angstaanjagend kalm. Kwam het omdat ik ouder geworden was? Of had ik mezelf geleerd niet van je te houden? Geen antwoorden.
Dus liet ik je gaan. We zeiden nauwelijks gedag. Jij verdween in de nacht, ik verdween in de nacht, en daar liep ik. Mijn wangen nog nagloeiend, maar je stem alweer vergeten.
Het toeval zal me vast geen tweede kans geven.
Nooit echt een happy end hé. Maar de zinnetjes zijn weer mooi :)
Happy ends zijn niks voor mij. Ik houd van weemoed. Dank :)
Weemoed is een interessante toestand.
Inderdaad. (‘Toestand’, dat woord doet me onwillekeurig aan quantummechanica denken. Maar laat ik die filosofie er niet bij betrekken, apart wereldje.)
Ik word best nieuwsgierig ;)
Nieuwsgierig waarnaar? Niet naar de quantummechanica zeker? :P
Heb je het toeval nodig voor een tweede kans dan? Gooooo! Als je wangen gloeien dan vind ik dat een goed teken namelijk!
Hihi. Ach, mijn wangen gloeien nogal vaak de laatste tijd, geen idee waarom.
Ik denk dat ik ook deze post weer finaal verkeerd opvat nu ik de reacties lees ;-) Is het nou fictie of niet?
Haha. Nee, het is geen fictie.
Ahhhh oké, hmmm nu ben ik nieuwsgierig ;)
‘Maar je stem alweer vergetend.’
Dat heb ik ook wel eens. Dat je zo graag een stem weer wilt horen, maar dat je niet meer weet hoe het klinkt.