Natuurijs
Eindelijk!
Eindelijk heb ik op natuurijs geschaatst. Écht natuurijs. De Vilt, om precies te zijn. De laatste keer, dat moet tien jaar geleden zijn geweest.
Ik zie nog voor me hoe ik op het Schaartven stond: een klein, blond meisje met een knalrode jas en roze sjaal. Onder mijn schoenen kleine schaatsjes met dubbele ijzers gebonden. Dat mijn vader tot honderd moest tellen voordat hij me in mocht gaan halen en dat hij dat met gemak deed. Dus moest hij daarna tot tweehonderd tellen.
Had ik mijn vader dat nu laten doen, dan was ik aan de overkant geweest. Of in ieder geval vóór hij me had ingehaald.
Het ijs was zo mooi. Ik was vergeten dat natuurijs anders klonk dan kunstijs. Ik wil terug, nu meteen. Ik wil dat er de rest van mijn leven ijs ligt hier in de buurt.
Eindelijk is het winter.
Dit klinkt als mooi/nostalgie/heimwee. IJs lijkt misschien op papier waarop geschreven wordt: een pen is een trage schaatser. Die van mij al helemaal want ik krijg niets uit mijn handen, niets uit mijn hoofd.
En ondertussen gaat iedereen dood.
Soms voel je niet eens meer, lijkt het gewoon leeg en is dat cliché maar meer niet. Is er meer niet. Is er niets meer?
Het is ook mooi, nostalgie, heimwee.
Maar Vicky, wat schrijf je weer mooi maar ook zo droevig. Is er iemand overleden?
Ik moet nu denken aan die mensen die de laatste tijd in het nieuws waren. Die vier Chinese meisjes, verbrand. Die vader en dochter die een ravijn in gegleden zijn.
Dat is dan Kerst. Wat is Kerst?
Het lijkt wel of je gelijk hebt. Dat alles leeg is en niets meer.
Maar ik moet ook denken aan wat ik vandaag las: optimisten leven in dezelfde wereld als pessimisten. Niet dat ik jou of mij of iemand hier een pessimist wil noemen. Maar misschien moeten we dingen van ons af zetten.
Je hebt gelijk. Wat verhelderend gezegd: ze leven in dezelfde wereld, je hebt gelijk.
Die meisjes, ja en soms ook dichterbij. Het is moeilijk om te bedenken hoe die families een nieuw jaar moeten beginnen.
Dat is inderdaad moeilijk te bedenken. Maar ik denk, dat ze zich uiteindelijk wel zullen redden. Misschien omdat ze gewoon wel móeten, maar ze redden zich. Vast wel.
Meer zorgen maak ik mij om Pakistan, Afghanistan, Soedan, Kongo. Hoeveel mensen, hoeveel nog complete, maar ook uit elkaar gerukte gezinnen zijn daar, die een nieuw jaar niet eens meer dúrven te beginnen? :(