Rowwen Hèze

De muziek kruipt in mijn buik als een kleine vlinder, brandschoon uit zijn cocon. Alle herinneringen komen terug in mijn hoofd, en elke keer komt daar iets nieuws bij. De goede en de slechte tijden. Relatief heb ik er nog maar zo weinig.
Als ik mijn ogen sluit gaat er een verdovende gloed door me heen. En nu ik het besef voelen de tranen warm onder mijn blik.
Alles was ooit fout ging. Alles waarover spijt prikt in mijn armen, benen maar vooral mijn hart.
Alles wat wel goed ging en waar nu een gemis tintelt.
De warmte van de muziek omhult me. Niets is ooit voller dan de klanken en vermengde emoties. Zoals vroeger had het moeten blijven en dat kon nooit. Het komt nooit meer terug en alles wat wel komt, daarover bestaat angst. Het is zo onbekend.
Maar één ding zal altijd blijven. En dat is het compromis van klanken die nooit meer mooier kunnen.