Het zou zo blijven
In mijn eentje zat ik, weg van de rest, op de grond met opgetrokken knieën. Hij was niet gekomen. Ik had lang gewacht, ik had iedereen gezien, maar hij was er niet bij. Ik was alleen.
Totdat jij ineens bij me stond. Je kwam dicht tegen me aan zitten, sloeg je arm om me heen en keek me troostend aan. Ik zocht er niks achter; ik wist dat je een vriendin had. Ik vond het alleen maar heel erg aardig. Je stelde me elke vraag die ik horen wilde. En ik sprak alles uit.
Ten slotte vroeg je of ik wel gelukkig was. Dat was het moment waarop ik niet meer wist wat ik moest zeggen, maar jij bleef me aankijken terwijl je geduldig wachtte. Er sijpelden slechts vage woorden uit mijn mond. Tot jij je vinger op mijn lippen legde. Ik zweeg. En zo zaten we daar een hele tijd, doodstil, maar dicht bij elkaar.
Pas toen je opstond, me overeind trok en we samen wegrenden begreep ik dat er iets niet klopte. Ik minderde vaart. Liet je gaan. Draaide me om. En sjokte huilend terug naar mijn kille hoekje.
Wowies. Leg mij eens uit hoe je zo’n mooi logje schrijft :O
Uhm. :P
Super mooi geschreven!!
Want wat klopte er niet? De vriendin? Triest einde..
Dat hij iets van ‘mij’ leek te willen terwijl hij een vriendin had?
Ik voel me wel thuis in dat hoekje.
Ik krijg gewoon kippenvel!
Liefs
Waarom staat de “mij” in je vorige reactie tussen aanhalingstekens en de “me” in de volgende zin niet?
Zelfde vraag als Dana ;)
Maar ok, wat ik dacht dus :)
Omdat. Het verhaal verzonnen is, maar ik wel een soort van in dat hoekje ben.
droevig verhaal, maar zoals gewoonlijk wel erg mooi geschreven :)
story of…many
weggezet in prachtige woordensfeer
Wrang, maar wel mooi.
Ik denk niet dat je thuis hoort in dat hoekje. Je gevoel liegt :P
Hmm, klinkt naar en verwarrend! Wel mooi geschreven :)
:)