Into the blues
Die saxofoon lijkt plots zo’n andere rol te gaan spelen. Niet langer dat onwennige zware ding om je nek, niet langer die twijfel. De sax is een gevoel geworden, een geluid, zo anders dan die piano die altijd om een blik vraagt.
Nu kijk ik niet. Ogen dicht. Het lijkt opeens zo simpel hoe je je in een toonsoort kunt begeven, de noten die als vanzelf uit je vingers, uit je lichaam stromen. Zonder die zwarte toetsen die de aandacht opeisen.
En wat moet je dan nog met een accordeon? Je zou een stijve nek krijgen van het naar beneden kijken.
Ach. Wat zeg ik. Wie ben ik om mezelf van een accordeon te beroven? Maar eerst het instrument dat stiekem toch zo dicht bij me staat als ik ooit wilde geloven.
Eerst míjn saxofoon.
:-) Ik houd van de manier waarop je beschrijft hoe iets de gewoonte van het op gevoel doen meekrijgt.
:) Ik heb alleen ruzie met mijn rietje vandaag.
Liefde liefde liefde … Geen kerels voor nodig hé. :)
Schrik niet. Ik ben geen schim uit verloren herinneringen. Ik ben niet Elvis. Gewoon een doodnormale blogger zonder ambities.
Fijn om te zien dat u nog schrijft! Behandelt het leven je goed?
En ja, de sax is fijn. Dit stukje geldt in zekere mate ook pour moi, hetzij drums.
Geen kerels nee, niet per se ;)
Eelco! Ik schrik niet maar ben wel stomverbaasd (en blij verrast!)
Het leven behandelt mij alleraardigst, en jou?
(En natuurlijk schrijf ik nog, je hebt veel gemist hoor! :P)