Rotsvast
Niets beweegt, de tijd is stuk
geen snik die iets te zeggen heeft
het moment wordt slechts beleefd
geen steen verzwijgt het ongeluk.
Er is nog even de muziek
als een rivier van bitterzout
vol verlangen, klank en goud
onwerkelijk, maar authentiek.
Langzaam stroomt hij naar de zee
waarin de laatste noot verdooft
de branding die niet meer gelooft
neemt alle talen met zich mee.
Een traan blinkt eenzaam aan de bron
onbeweeglijk in het licht
en leest verstard in dit gedicht
dat het einde overwon.
Jaah. Je derde strofe. Die vind ik het mooist.
Ik vind deze mooi, maar wel aan de trieste kant!
Liefs
Beter is misschien niet het woord – iets vrolijkers :)
Ja. Het is ook een triest gedicht.
Ik kán alleen maar trieste gedichten schrijven, dát is pas triest! :P
Zal eens oefenen op wat beters :)
Maar kennelijk ben je goed in trieste gedichten schrijven :) Niet jezelf forceren om vrolijk te doen!
Haha. Maar het is ook niet leuk om altijd alleen maar vervelende dingen op te schrijven. En oefening baart kunst, dat is wat anders dan forceren! :)
Voor wie is het niet leuk? Voor jou of voor de lezer?
Ik merk bij mezelf nu dat inspiratie uit blijheid halen weer een heel andere inspanning vergt dan inspiratie uit dipjes/depriheid halen :-)
Ik vind het zelf in ieder geval niet leuk – al is het maar, zoals Jaap zegt, omdat ik dan alleen inspiratie heb als ik ’n dipje heb; wat de lezer ervan vindt moet hij/zij zelf weten :)
Prachtig!
Mooi gedicht! Echt gaaf.