Lachen ze alleen maar harder
Er is iets in mijn gezicht dat maar niet volwassen wil worden. Een combinatie met die ellendige giechel misschien, die ik maar niet kan onderdrukken. Als ik mezelf dan zie op willekeurig genomen foto’s denk ik: allemachtig, wat is dat voor kleuter? Maar ik ben het toch echt zelf. Net een schaap.
En dan begrijp ik het wel. Dat ik niet serieus genomen word. Ofschoon ik ook heel serieus kijken kan. En ook heel kwaad, maar dan is het meestal al te laat.
Ach, er zal een moment komen waarop je terugkijkt op deze tijd en verlangt naar je jeugdige trekken :’)
Haha, nou sommige dan misschien :P